Julius Zielcke (1826, Gdańsk - 1907, Rzym)
Prawdopodobnie  na pierwsze lekcje malarstwa uczęszczał jeszcze w Gdańsku. Na dalszą naukę wysłano go w ramach stypendium w roku 1845 do Düsseldorfskiej Akademii, gdzie trafił do pracowni Friedricha Wilhelma Schadowa. W czasie studiów był jednym z założycieli artystycznego stowarzyszenia „Malkasten”. W rok po ukończeniu nauki  (1852)  Zielcke wyjechał do Rzymu. W podróży towarzyszył mu pisarz Joseph von Scheffel. Rzym zrobił na artyście niesamowite wrażenie, miasto okazało się wymarzonym miejscem do zamieszkania i podjęcia pracy twórczej. Odbywał wiele podróży po Włoszech, malował Neapol, Capri, Sycylię. W początkowym okresie pobytu w "wiecznym mieście", zaprzyjaźniony był z niemiecko - szwajcarskim wulkanologiem , znawcą historii Wezuwiusza Immanuelem Friedlaenderem.  Julius Zielcke był malarzem romantycznym, malował krajobrazy pełne poetyckiej zadumy. Czasami posługiwał się pewnym kanonem, idealnej prawdy, wyróżnionym przez francuskiego krytyka sztuki Rogera de Pilse’a, który  w rzeczywistości nie istnieje. Polegał ona na łączeniu istniejących  widoków z  doskonałymi różnymi innymi fragmentami krajobrazu w jedną całość. Służyło to uzyskiwaniu idealnego piękna. Artysta  był człowiekiem samotnym i tak też umarł. Jego spuściznę przejął malarz Attilio Simonetti i antykwariusz Louis Kempner. Niektóre jego obrazy na aukcjach sztuki osiągają bardzo wysokie ceny.