Felix Meseck (1883, Gdańsk – 1955, Holzminden )

Pochodzący z Gdańska, jeden z najwybitniejszych niemieckich rysowników pierwszej połowy XX wieku – Felix Meseck (1883-1955), do dziś jest nadal mało znany w swoim rodzinnym mieście. Co prawda Muzeum Narodowe w Gdańsku całkiem niedawno zaprezentowało jego 44 rysunki, ale wystawa nie wzbudziła oczekiwanego zainteresowania. Dotyczyła jedynie ilustracji do dwóch dzieł artysty - Ernsta T.A.Hoffmanna „Złoty garnek” i Ludwiga Achima von Arnima „Isabela von Agypten”. Ten wybitny rysownik swoją edukację artystyczną zaczynał w gdańskiej Szkole Rzemiosł Artystycznych u wybitnego malarza Wilhelma Augusta Stryowskiego, by kontynuować naukę w Berlinie Charlotenburgu (1903-1904) i w Królewcu (1904-1905) u znanego malarza Ludwiga Dettmanna i grafika Heinricha Wolffa. Przed studiami mieszkał przy Langgarten (Długie Ogrody). Urodził się w rodzinie eksportera drewna Carla Mesecka i wychowywał się z bratem Oscarem. Początkowy okres jego twórczości związany był z malarstwem. Zaprzyjaźniony z artystami berlińskiej secesji, utrzymywał kontakty z Maxem Liebermannem, Lovisem Corinthem i Maxem Slevogtem. W pierwszym okresie twórczości był malarzem bezkompromisowym i radykalnym, nieco później ustabilizował swoje kolory, pozbawił je kontrastów i napięć. Dopiero I wojna światowa wywołała w nim nowe refleksje. Zajął się rysunkiem, który w tamtym okresie wydał się najwłaściwszym dla niego, zarówno w klimacie jak i ekspresji. Jego linie były wypracowane, charakteryzowały się czystością i świeżością używał suchej igły, ołówków, długopisów, prace wykonywał w różnych technikach graficznych, przeważnie były to akwaforty. Drzewa stały się w jego twórczości powtarzającym motywem jako ilustracja do zniszczonych wojną krajobrazów. W latach 1924-1930 był już profesorem i wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, tam swoje graficzne zainteresowania doprowadził do perfekcji, mając już na koncie ilustracje do dzieł Johanna Wolfganga Goethego (Faust, 1914; 1920, Prometeusz), Williama Shakespeare’a (Burza, 1922), dzieł Novalisa, Brentano i serię kart kalendarzowych z 1920 roku. W tym czasie wystawiał swoje prace na Biennale w Wenecji. Po zakończeniu pracy w Weimarze w 1930 roku udał się do Rzymu na stypendium Niemieckiej Akademii Sztuki. Na Pomorze powrócił w roku 1939 i osiedlił się niedaleko Gdańska prawdopodobnie w okolicach Gniewu. Po wojnie artysta wyjechał do Niemiec. Osiedlił się w Holzminden, powiatowym miasteczku położonym nad Wezerą w Dolnej Saksonii, gdzie zmarł w roku 1955. Pamięć o tym zapomnianym artyście, gdańszczaninie kultywuje muzeum położone nieopodal w Höxter-Corvey.