Witamy
Galeria Essey jest portalem sztuki i specjalizuje się w prezentacji europejskiego malarstwa marynistycznego oraz malarstwa artystów związanych z Wybrzeżem. Przedstawiamy również malarzy XIX-wiecznego Gdańska, a także mało znanych twórców Wolnego Miasta Gdańska.
Jednym z podstawowych tematów jest jednak prezentacja malarzy sopockich. Zaraz po wojnie sopocką szkołę malarstwa tworzyli wielcy artyści: Artur Nacht-Samborski, Juliusz i Łada Studniccy, Jacek i Hanna Żuławscy, Józefa i Marian Wnukowie, Janusz Strzałecki, Piotr Potworowski i Jan Cybis. Tu powstał termin „szkoła sopocka”, o który do dziś trwają spory. Dylemat polega na tym czy był to nurt, styl, czy może tylko postawa miejscowych malarzy wobec wszechobecnego wówczas socrealizmu.
Wiele miejsca poświęcamy również aktualnym wydarzeniom artystycznym mającym miejsce na Wybrzeżu.
PRACA MIESIĄCA
Letni pejzaż z wędrowcem idącym w stronę gór, akwarela, ok. 1948
Meseck Felix
O autorze:
Felix Meseck (1883, Gdańsk – 1955, Holzminden )
Pochodzący z Gdańska, jeden z najwybitniejszych niemieckich rysowników pierwszej połowy XX wieku – Felix Meseck (1883-1955), do dziś jest nadal mało znany w swoim rodzinnym mieście. Co prawda Muzeum Narodowe w Gdańsku całkiem niedawno zaprezentowało jego 44 rysunki, ale wystawa nie wzbudziła oczekiwanego zainteresowania. Dotyczyła jedynie ilustracji do dwóch dzieł artysty - Ernsta T.A.Hoffmanna „Złoty garnek” i Ludwiga Achima von Arnima „Isabela von Agypten”. Ten wybitny rysownik swoją edukację artystyczną zaczynał w gdańskiej Szkole Rzemiosł Artystycznych u wybitnego malarza Wilhelma Augusta Stryowskiego, by kontynuować naukę w Berlinie Charlotenburgu (1903-1904) i w Królewcu (1904-1905) u znanego malarza Ludwiga Dettmanna i grafika Heinricha Wolffa. Przed studiami mieszkał przy Langgarten (Długie Ogrody). Urodził się w rodzinie eksportera drewna Carla Mesecka i wychowywał się z bratem Oscarem. Początkowy okres jego twórczości związany był z malarstwem. Zaprzyjaźniony z artystami berlińskiej secesji, utrzymywał kontakty z Maxem Liebermannem, Lovisem Corinthem i Maxem Slevogtem. W pierwszym okresie twórczości był malarzem bezkompromisowym i radykalnym, nieco później ustabilizował swoje kolory, pozbawił je kontrastów i napięć. Dopiero I wojna światowa wywołała w nim nowe refleksje. Zajął się rysunkiem, który w tamtym okresie wydał się najwłaściwszym dla niego, zarówno w klimacie jak i ekspresji. Jego linie były wypracowane, charakteryzowały się czystością i świeżością używał suchej igły, ołówków, długopisów, prace wykonywał w różnych technikach graficznych, przeważnie były to akwaforty. Drzewa stały się w jego twórczości powtarzającym motywem jako ilustracja do zniszczonych wojną krajobrazów. W latach 1924-1930 był już profesorem i wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, tam swoje graficzne zainteresowania doprowadził do perfekcji, mając już na koncie ilustracje do dzieł Johanna Wolfganga Goethego (Faust, 1914; 1920, Prometeusz), Williama Shakespeare’a (Burza, 1922), dzieł Novalisa, Brentano i serię kart kalendarzowych z 1920 roku. W tym czasie wystawiał swoje prace na Biennale w Wenecji. Po zakończeniu pracy w Weimarze w 1930 roku udał się do Rzymu na stypendium Niemieckiej Akademii Sztuki. Na Pomorze powrócił w roku 1939 i osiedlił się niedaleko Gdańska prawdopodobnie w okolicach Gniewu. Po wojnie artysta wyjechał do Niemiec. Osiedlił się w Holzminden, powiatowym miasteczku położonym nad Wezerą w Dolnej Saksonii, gdzie zmarł w roku 1955. Pamięć o tym zapomnianym artyście, gdańszczaninie kultywuje muzeum położone nieopodal w Höxter-Corvey.