Marie Seeck (1861 Królewiec - 1935 Królewiec)
Studia artystyczne rozpoczęła w 1901 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Królewcu, u znakomitych profesorów, Ludwika Dettmanna oraz pejzażysty Olafa Augusta Andreasa Jernberga syna szwedzkiego malarza, Augusta Jernberga. Studiowała również u wybitnego niemieckiego grafika Henry Wolffa organizatora w 1927 roku w Berlinie słynnej wystawy zatytułowanej "Sztuka Prus Wschodnich".

Seeck była grafikiem, ale malowała również pejzaże i architekturę. Często bywała na plenerach artystycznych w Nidzie nad Zatoką Kurońską, miejscu wędrujących wydm i niepowtarzalnego światła, gdzie stałymi bywalcami byli Lovis Corinth, Max Pechstein i Karl Schmidt-Ruttluff. Tworzyła pod wpływem swoich wykładowców z Akademii Sztuk Pięknych w Królewcu i osobliwości surowego krajobrazu Prus Wschodnich. Proste nieidealizowane pejzaże nawiązujące do szkoły Barbizon, wyniosła właśnie z wykładów w Królewcu. Trudno jednak zaliczać jej twórczość do dzieł wybitnych niemieckich impresjonistów, Corintha, Slevogta, czy Libermanna. Jej malarstwo, owszem nawiązuje do niemieckiego impresjonizmu, tak jak jej słynnych kolegów, różniło się jednak w istocie od jego francuskiego rozumienia. Nie dorównywała im, ale tak jak oni tworzyła w pewnej odrębności światopoglądowej, od francuskiej estetyki stylu. Studiując w Królewcu, często wybierała Nidę jako miejsce swoich plenerów, która wraz z specyficzną atmosferą Królewca, będącego wówczas w granicach Prus Wschodnich tworzyła klimat artystyczny tej części Europy. Pierwsza wojna światowa przerwała rozwój znanej już na kontynencie kolonii artystycznej w Nidzie, pojawiło się jednak kolejne pokolenie malarzy związanych z Królewcem, a wśród nich Ernst Mollenchauer, ulubienic Lovisa Corintha, uczeń Richarda Pfeiffera i Ludwika Dettmanna pioniera niemieckiego impresjonizmu, założyciela berlińskiej secesji. W 1919 roku występując jako członek komitetu studentów Akademii Królewieckiej i członek założyciel grupy artystycznej „Ring” postulował wprowadzenie daleko idących zmian, pozbywając się w Królewcu akademizmu i zrywając z powrotem do starych tradycji artystycznych uczelni. Mając oczywiście na myśli nowe formy wyrazu w sztuce. Seeck zachowała jednak swoja tożsamość.

W latach międzywojennych w Nidzie pojawiła się cała plejada młodych malarzy: Alfred Partikel, Artur Degener, Fritz Burmann, Eduard Bischoff, Hans Kunze, Karl Eulenstein, Hans Schmucker, Sven Kuren, Werner Riemann i wielu innych. Powoli powstawała olbrzymia kolekcja malarska, złożona z obrazów ponad dwustu malarzy, którzy za możliwość odbywania plenerów letnich, płaciła swoimi dziełami. W lutym 1945 roku cały dorobek pokoleń niemieckiej elity malarskiej został zniszczony i spalony. Wielu artystów, nie mogąc już nigdy tam powrócić, jeszcze długo po wojnie malowało ten urokliwy zakątek z pamięci.

Prezentowany obraz, namalowany przez Marie Seeck w 1913 roku, należy do czystych pejzaży, zaliczyć go można do typowych, surowych o ciężkich barwach prac powstających w tamtych okolicach. Jezioro umiejscowione wśród starego lasu, to studium pejzażowe o wielu tonach statycznej kolorystyki, głębokim niebie, odbijającym się w szarości toni wodnej. Plama lustra wody zasadniczo wpływa na ogólne wrażenie, dzięki światłu, kontrastującemu z ciemną plama lasu. Prostota kompozycji, świeżość i osobliwość pejzażu świadczą o sporym talencie autorki. Seeck dużo podróżowała, przede wszystkim jednak malowała na Mierzei Kurońskiej, Półwyspie Sambijskim i prawdopodobnie w Gdańsku i okolicach. Jej prace bardzo rzadko spotkać można na europejskich aukcjach antykwarycznych.