Stanisław Michałowski (1915, Wilno–1980, Gdańsk)
Debiutował w 1932 r., podczas wystawy Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Jeszcze przed wojną wystawiał w Krzemieńcu (1935–1936). Studia malarskie ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1939–1944), studiował u profesorów: Tymona Niesiołowskiego, Bronisława Jamontta i Antona Gudaitisa. W 1945 r. przyjechał do Gdańska. Przez trzy lata w Sopocie (1950–1953) prowadził zajęcia z malarstwa i rysunku. Był osobą dalece niezależną, co może tłumaczyć rezygnacja z etatu na uczelni. W 1958 r. odbył krótką podróż do Paryża. Malował pejzaże miejskie. Osobliwe prace artysty, wiernie przedstawiające rzeczywistość urbanistyczną, wywołują pewien niepokój. Białe prostokątne mury, spowite bluszczem, przeważnie przedstawiają Wilno, miasto jego młodości, gdzie obok siebie żyli Polacy, Litwini, Żydzi, Karaimi, a kościoły stały obok synagog, cerkwi czy meczetów. Ta szczególna atmosfera miała głęboki wpływ na jego malarską wrażliwość. Artysta w sposób sugestywny wprowadził do swojej sztuki atmosferę tajemnicy życia, zarówno za pomocą szarych barw, jak i zmysłowego poznania i niedocenianej intuicji. Uważał bowiem, że cywilizacja rozprawi się z przyrodą, a za chwilę „pożre nas wszystkich”.