Johann Carl Schultz (1801 Gdańsk–1873 Gdańsk)
Wielki artysta dziewiętnastowiecznego Gdańska. Malarz, grafik, dyrektor Królewskiej Szkoły Sztuk Pięknych (1834–1873) oraz założyciel Towarzystwa Sztuk Pięknych (1835), które w 1872 roku doprowadziło do założenia gdańskiego Muzeum Miejskiego. Zasłynął trzema albumami akwafort ukazujących się od 1855 do 1867 roku, a zatytułowanych „Danzig und seineBauwerke” (Gdańsk i jego budowle – 54 widoki). Przedstawił w nich obiekty i wnętrza budowli Starego Miasta, łącząc walory artystyczne z historyczną wartością zabytków. Próbował zwrócić uwagę na zrozumienie konieczności zachowania ich dla dalszych pokoleń. W 1856 roku założył Stowarzyszenie Ochrony Dawnych Budowli i Pomników Sztuki w Gdańsku. Będąc osobą wykształconą, po skończeniu Gdańskiej Szkoły Sztuk Pięknych studiował malarstwo w Berlinie, był uczniem słynnego monachijczyka DomenicoQuaglio, uczył się również we Włoszech, jak nikt inny rozumiał i doceniał urok starej gdańskiej architektury. Jego prace są dziś niekiedy jedynym świadectwem dawnej świetności miasta. Na początku swojej kariery malarskiej wiele podróżował po Europie. Wykonał wiele wizerunków architektury Prus Zachodnich i Wschodnich, między innymi Malborka. Był członkiem Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie i Carskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Wychował w Gdańsku wielu słynnych malarzy, między innymi: Wilhelma Augusta Stryowskiego, Wilhelma Adama Juchanowitza, Carla Gustava Rodde, Eduarda Hildebrandta i wielu innych. Pod koniec życia zaczął tworzyć swój wielki cykl rycin zatytułowany „Tutti frutti” z wizerunkami Gdańska, Oliwy, Helu oraz wielu innych miast, również europejskich. Niestety postępująca choroba nie pozwoliła dokończyć pracy i zmusiła go do sprzedania powstałych rycin na publicznej aukcji. Był artystą zaangażowanym mocno w sprawy miasta, a swój talent prawie w całości wykorzystał do tworzenia i zapisywania gdańskiej architektury.