Artyści
Eleonora Jagaciak – Baryłko (1925, Grodzisk Wielkopolski-2016, Sopot)
Była żoną, malarza Mieczysława Baryłki. Pierwszym jej nauczycielem malarstwa, jeszcze w Bydgoszczy, był znany artysta i krytyk sztuki Marian Turwid. Studia rozpoczęła w Sopocie u prof. Artura Nacht-Samborskiego by zakończyć je w pracowni prof. Juliusza Studnickiego (1954). Malowała Sopot, Kaszuby, kwiaty, portrety. Jest autorką znakomitych akwafort przedstawiających Gdynię (1975-80). Uczestniczyła w wielu wystawach między innymi w Berlinie, Budapeszcie, Paryżu, Wiedniu, Moskwie. Ostatni raz jej twórczość prezentowana była na wystawie „Szkoła Sopocka - między sztuką a polityką” (Sopot, czerwiec 2015). Była pedagogiem kształcącym nauczycieli przedmiotów artystycznych. Eleonora Jagaciak Baryłko związana była z nurtem sztuki nowoczesnej, który tworzyła w łączności z naturą i to zarówno w sensie ideowym jak i artystycznym. Często w swoich pracach nawiązywała do mijającego czasu, który malowała za pomocą widoków skazanych na zapomnienie i zniszczenie. Oto jeden z nich.
Jan Kanty Gumowski (1883, Krościenko nad Dunajcem – 1946, Kraków)
Malarstwo i rysunek studiował w Krakowskiej ASP pod kierunkiem Józefa Mehoffera i Konstantego Laszczki. Studia kontynuował również we Włoszech (1911 -1912) oraz w Monachium i Paryżu (1913-1914) W czasie I wojny światowej walczył w I Brygadzie Legionów. W latach 1915-1928 wydał 5 zeszytów litografii : Motywy architektury swojskiej, Lublin, Jasna Góra, Widoki Krakowa, Gdańsk. Zeszyty ukazywały się pod wspólnym tytułem Motywy Architektury Polskiej, z których V teka poświęcona jest Gdańskowi, zawiera 20 prac i stanowi obok tek Johanna Carla Schultza jedną z najpiękniejszych tek graficznych poświęconych Gdańskowi. Została wydana w 1928 roku, w sposób sugestywny i prawdziwy oddaje polski charakter Gdańska. Prace zostały stworzone w większości podczas jego pobytu w mieście między czerwcem a sierpniem 1928 roku. Artysta mieszkał w Gdańsku i w Oliwie. Jego patriotyczna postawa w charakterze litografii pozostawia świadectwo polskości miasta i tworzy nadzieję na odzyskanie w przyszłości Gdańska dla Polski.
Był synem wydawcy i księgarza Jana Janszona Starszego. Pracował w Amsterdamie. W 1616 roku stworzył swoje pierwsze mapy, Francji i Włoch. Od 1623 roku prowadził księgarnie w Frankfurcie nad Menem oraz w Gdańsku, Królewcu, Berlinie , Sztokholmie i Kopenhadze. Od 1629 roku pracował razem z Henricusem Hondiusem bratem swojej pierwszej żony. Był wydawcą Atlasu Novus (1638-1666), który ukazał się w kilku wersjach językowych ( od 3do 6 tomów). Jego mapy porównywane są do map Willema Blaeua i nawzajem. Wydawcy często oskarżali się o wzajemne kopiowanie swoich prac.
Jeden z najlepszych polskich marynistów. Wymieniany na równi z profesorami Włodzimierzem Nałęczem, Stefanem Filipkiewiczem, Wojciechem Weissem i Władysławem Jarockim. Należy do pionierów polskiej marynistyki obok Zofii Stankiewicz, Mariana Mokwy, Antoniego Suchanka, Wacława Żaboklickiego, Franciszka Szwocha i Jerzego Rupniewskiego. Wraz z odzyskaniem niepodległości dla Jaxy - Małachowskiego rozpoczął się najlepszy okres w jego karierze. Marynistyka polska zaczęła się rozwijać, wielu artystów przyjechało na polskie wybrzeże, by w coraz liczniejszych pracowniach letnich, tworzyć i sprzedawać swoje dzieła. Morze stało się głównym motywem ideowym obrazów Jaxy – Małachowskiego. Władze nie tylko w jego przypadku wykorzystywały ten entuzjazm związany ze sprawami morskimi do zainteresowania społeczeństwa marynistyką. W tym czasie powstało wiele obrazów o charakterze patriotycznym. Soter Jaxa- Małachowski rozpoczął swoją edukację artystyczna w Szkole Sztuk Pięknych w Odessie po czym w1992 roku rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u prof. Floriana Stanisława Cynka, Władysława Łuszczkiewicza i Izydora Jabłońskiego. Jak w większości polskich artystów, następnym etapem edukacji było Monachium, gdzie studiował od 1894 roku w szkole rysunku Stanisława Grocholskigo razem z Karolem Kowalskim-Wieruszem, Gustawem Gwozdeckim i Henrykiem Szczyglińskim. W 1901 roku zamieszkał w Krakowie, później przeniósł się na dwa lata do Zakopanego. Często podróżował nad Morze Czarne i do Włoch. Wystawiał w Salonie Krywulta oraz we Lwowie, Krakowie, Warszawie, Poznaniu, Lublinie i Łodzi. Po II wojnie światowej skromne warunki życia zmusiły artystę do malowania już tylko akwarel, gwaszy i pasteli. Jego obrazy są poszukiwane przez szerokie grono kolekcjonerów. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzeów polskich.
Niemiecki malarz, pochodzenia czeskiego, studiował w drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem romantycznego malarza niemieckiego prof. Ludwiga Richtera. Mieszkał w Plauen niedaleko Drezna, a od 1887roku w Berlinie. Latem wyjeżdżał na plenery do Saksonii i Bawarii. Był pejzażystą, malował motywy alpejskie często z jeleniami w tle. Jego obrazy sprzedają największe domy aukcyjne na świecie: Bonhams, Dorotheum oraz galerie między innymi w Wiedniu, Salzburgu i Dreźnie. Obrazy Jettela osiągają ceny od 2 do 3 tys. Euro.
Johannes Vincenz Cissarz (1873,Gdańsk -1942 Frankfurt n. Menem)
Od 1891 do 1894 roku studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie u Leona Pohle i Hermanna Freye’a. Po studiach przez rok uzupełniał wiedzę u belgijskiego malarza historycznego Ferdinanda Pauwelsa. Następnie od roku 1897 pracował w Dreźnie jako niezależny grafik. Projektował znaki towarowe, grafiki firmowe i plakaty, a także grafiki książkowe dla wydawnictwa Eugen Diederichs. Należał do kolonii artystycznej Darmstadt i dla niej w 1904 roku zaprojektował katalog i plakat oraz wykonał dwa duże malowidła ścienne „Trzy kobiety nad morzem”, natomiast na wystawie światowej w St. Louis w 1904 roku zaprojektował obraz sławiący „Siódmą symfonię” Ludwika van Beethovena i otrzymał za dzieło złoty medal. W 1908 roku twórca został członkiem Niemieckiego Związku Artystów, a od następnego roku uzyskał tytuł profesora Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie. Od 1916 roku kierował mistrzowską klasą w Instytucie Sztuki Städel we Frankfurcie nad Menem, która jednocześnie będąc muzeum, należała do miejscowej Akademii Sztuk Pięknych. Artysta uczestniczył w przygotowaniach do Igrzysk Olimpijskich w Berlinie, a obrazy olejne w jego wykonaniu należą do rzadkości.
Danuta Joppek
W gdańskim środowisku artystycznym Danuta Joppek już od lat ma ugruntowaną pozycję. Należy do malarek rozpoznawalnych, bowiem posiada to „coś”. W jej przypadku jest to kolor i metaforyczna stylistyka, uczuciowa, głęboka, często inspirowana poezją. Maluje abstrakcyjnie, ale jest lekka i sentymentalna, wywołuje melancholijne tęsknoty. Klimat swoich obrazów uzyskuje dzięki pewnej tajemnicy, która dotyczy przede wszystkim barwy. Osiąga ją dzięki wielu zabiegom technicznym dotyczącym pracochłonnej doskonałości spajania kolorów. Często jej obrazy łączą się w cykle i dopiero wówczas stanowią całość. Ostatni z cyklu często jest początkiem kolejnego. Inspiruje się życiem i jego poetyckimi odniesieniami. Przełomowym momentem jej twórczości było spotkanie przed laty z nieżyjącym już dziś francuskim malarzem, poetą, krytykiem, filozofem sztuki André Verdetem oraz ich wspólne wystawy. Zbiorowa w La Cole sur Loup oraz indywidualne w Saint-Paul de Vance (1996) i w Marsylii (1997) - „La Peinture et la Poèsie a Quatre Mains”. Verdet był wielką osobowością francuskiej sztuki i niewątpliwie miał wpływ na dalszą twórczość Danuty Joppek. Malarka obroniła dyplom w poznańskiej PWSSP (1989) w pracowni prof. Wacława Twarowskiego. Jednocześnie studiowała w gdańskiej PWSSP na Wydziale Malarstwa i Grafiki u prof. Włodzimierza Łajminga – dyplom (1990), zaliczając specjalizację z rysunku u prof. Macieja Świeszewskiego i linorytu u prof. Czesława Tumielewicza. W 1996 roku była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki. Jest kuratorką wielu wystaw w kraju i za granicą w tym znanego na Wybrzeżu autorskiego cyklu wystaw zbiorowych „ W drodze”. Pracuje w Gdańsku i w Cannes.
Znany węgierski malarz. Pochodził z Budapesztu ale motywem przewodnim jego obrazów były konie, przeważnie malowane na węgierskiej puszcie w różnych ujęciach. Największe sukcesy odnosił w pierwszej połowie XX wieku. Jego obrazy od pewnego czasu pojawiają się w dużych europejskich domach aukcyjnych.
Jan Gasiński (1903 Wólka Grodziska – 1967 Gdynia)
Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku studiował historię sztuki w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Wystawiał od 1928 roku, głównie na Wybrzeżu . W 1930 roku osiedlił się w Gdyni, gdzie wystawiał również w Galerii Morskiej Mariana Mokwy. Należał do organizatorów życia artystycznego miasta. W 1937 roku wraz z Maksymilianem Kasprowiczem i Marią Zabłocką uczestniczył w zakładaniu Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków . W czasie wojny przebywał w ZSRR oraz w Warszawie, gdzie odbyła się jego konspiracyjna wystawa. Po wojnie kierował w Gdyni pracownią graficzną Jednostki Informacji i Propagandy Wojska Polskiego. Do jego zespołu należeli wówczas absolwenci gdyńskiej prywatnej szkoły plastycznej Wacława Szczeblewskiego : Kazimierz Ostrowski, Maksymilian Kasprowicz, Elżbieta Szczodrowska, Edmund Pietkiewicz i Józef Łakomiak. W1949 roku Gasiński otrzymał nagrodę plastyczną Gdyni i wpisał się w obowiązujący wówczas nurt plastyki socrealistycznej. Malował przede wszystkim pejzaże morskie, prace robotników portowych i stoczniowców oraz sceny z życia rybaków i ich łodzie. Brał udział w wielu wystawach marynistycznych. Zaliczany jest do czołówki polskich powojennych marynistów obok takich malarzy jak : Marian Mokwa, Antoni Suchanek, Henryk Baranowski, Stanisław Chlebowski, Ignacy Klukowski czy Eugeniusz Dzierzencki. Jego prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Miasta Gdyni i Centralnym Muzeum Morskim.
W swoim malarstwie odwołuje się do prawdziwych idei malarstwa realistycznego. Uważa, że prawdziwym dziełom sztuki ,coraz ciężej będzie się bronić, przed zalewem miernoty malarskiej, tak wszechobecnie nas otaczającej. Liczy jednak na to, że prawdziwe solidne umiejętności artystyczne nadal będą wyżej cenione niż przeciętność, miernota i brzydota. Ukończył ASP w Gdańsku w pracowni prof. Witosława Czerwonki oraz aneks w pracowni prof. Zygmunta Okrassy. Zajmuje się malarstwem oraz plakatem. Interesuje go również grafika, rzeźba i rysunek. Otwarty jest na eksperymentowanie w granicach dobrego rysunku, solidnego malarstwa i profesjonalnego plakatu. Wystawia od 2003 roku. Brał udział wówczas w wystawie „Artyści przeciwko wojnie” zorganizowanej przez Kolonię Artystów w gdańskiej stoczni. W 2009 roku wraz ze swoją partnerką życiową Joanną Rusinek miał wspólną wystawę w sopockiej PGS zatytułowaną „Wolny Związek Zawodowy”.
Kazimierz Kalkowski (1954 Gdańsk)
Do szkoły podstawowej chodził w Gdańsku –Wrzeszczu. Ojciec chciał aby syn otrzymał solidne wykształcenie rzemieślnicze tym bardziej , że zdradzał nieprzeciętne umiejętności w posługiwaniu się ołówkiem i kredkami. Edukację plastyczną rozpoczął w Liceum Sztuk Plastycznych w Częstochowie, po dwóch latach zmienił szkołę i przeniósł się do Liceum Plastycznego w Orłowie. Pierwszym nauczycielem malarstwa była prof. Bohdana Lippert - Pietkiewicz. Już w liceum Kazimierz Kalkowski miał swoją pierwszą wystawę. Przedstawiał małe formy ceramiczne w Gminnym Ośrodku Kultury w Bartoszycach. Studiował malarstwo w gdańskiej PWSSP pod okiem Kazimierza „Kacha” Ostrowskiego. Jednocześnie uczył się ceramiki. Dyplom obronił w 1981 roku pracą malarską poświęconą zrywowi robotniczemu w stoczni gdańskiej. Wiele lat pracował w macierzystej uczelni jako asystent Kazimierza Ostrowskiego, później w pracowni malarstwa ściennego. Porusza się w wielu dziedzinach twórczości plastycznej. Tworzy oryginalne, niepowtarzalne, oszałamiające kunsztem i wirtuozerią rzeźby ceramiczne. Swoje wizje artystyczne zamyka w groteskowych scenach przypominających estetykę Boscha, Schulza, Witkacego czy Brueghela. Rzeczywistość przedstawia w kategoriach absurdu, skupia się na ciemnej stronie życia ludzkiego jednocześnie przedstawia kruchość charakteru człowieka. Ma za sobą wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych od Stanów Zjednoczonych po Japonię.
Jeden z najstarszych i najzdolniejszych, a zarazem najbardziej ulubionych uczniów Jana Stanisławskiego. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych od 1895 do 1900 roku pod kierunkiem, także Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. W latach 1901-1902 przebywał w Paryżu i we Włoszech. Jako ukształtowany malarz, pozostał wierny swojemu mistrzowi. Pejzaż pozostał najważniejszy, zaledwie kilkakrotnie sięgnął po akt i martwą naturę. Najchętniej malował pejzaże podkrakowskich wsi, kościółki, dworki, pola, łany zbóż, rozłożyste drzewa, a także tatrzańskie krajobrazy, motywy z Podola, Wołynia , Spiszu i Orawy. Malował bogatą gamą nasyconych kolorów, kładzionych grubo. Swoje doświadczenia młodopolskie przeniósł do późniejszego malarstwa lat trzydziestych, ponownie wprowadzając faliste secesyjne linie. Od 1920 roku Kamocki wykładał w krakowskiej ASP, był profesorem. Aktywnie uczestniczył w krakowskim życiu artystycznym, był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i „Polska Sztuka Stosowana”, był również członkiem wiedeńskiej „Secesji”.
Zygmunt Karolak (1905 Kościelec k. Kalisza-1999 Sopot).
Należał , obok Mieczysława Baryłki , Rajmunda Pietkiewicza, Kazimierza Ostrowskiego i Alojzego Trendla do najbardziej doświadczonych wojną pośród studentów i wykładowców PWSSP w Sopocie. Po kampanii wrześniowej, w której brał udział, większą część okupacji spędził w obozach jenieckich: Prenzlau, Neubrandenburg, Gross Born i Sandbostel. W niewoli dużo szkicował węglem i tworzył rysunki obozowe na skrawkach papieru. Rysował przeważnie współwięźniów, sceny obozowe, autoportrety, a także sceny granych sztuk w teatrzyku obozowym. Po wojnie nigdy już do tej tematyki nie wracał. Czasami sięgał jedynie do kampanii wrześniowej. Był wybitnym malarzem, rysownikiem i grafikiem, dużo malował. Do zawodu malarza przygotował się w Krakowie, gdzie pod okiem Wojciecha Weissa, Władysława Jarockiego, Jana Wojnarskiego i Xawerego Dunikowskiego ukończył w 1935 roku ASP. Po wyjściu z obozu jenieckiego, najpierw utrzymywał się z malowania obrazów, a następnie trafił do Polskiej Misji Repatriacyjnej w Lubece. Brał udział w poszukiwaniach polskich dzieł sztuki wywiezionych podczas drugiej wojny światowej. Do kraju powrócił w 1947 roku, a trzy lata później pracował już jako wykładowca w PWSSP w Sopocie. Prowadził pracownię grafiki artystycznej. Był twórcą o rodowodzie postimpresjonistycznym, operował po mistrzowsku kolorem, światłem i cieniem, komponował klarownie i dynamicznie. Miał filozoficzne podejście do procesu tworzenia. Mówił, że przy wnikliwej umiejętności patrzenia, nawiązuje się nić porozumienia z malowanym przedmiotem, który w jakimś stopniu poddaje się artyście i pozwala w jego dziele zaistnieć w sposób wykreowany. Uwielbiał obserwować i malować z natury. Malował kwiaty, martwe natury,pejzaże kaszubskie i pejzaże szczególnie te z okolic Sopotu i Kalisza, z którego pochodził. Współtworzył świat sopockiej bohemy. Podczas wieczorowych gorących i dynamicznych dyskusji przy stole, wraz z kolegami tworzył artystyczne manifesty, genialne i twórcze, jednak niezapisane, którym nigdy nie udało się nadać rzeczywistej formy. Zygmunt Karolak należał do grona malarzy współtworzących historię i tradycję sopockiego malarstwa wyrastającą daleko poza swoją lokalność. Jego obrazy posiadają w swoich zbiorach muzea w Krakowie, Gdańsku, Szczecinie i Gdyni.
Studiował w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych (1893-1899) u wielkiego mistrza malarstwa niemieckiego prof. Eugena Brachta. Był artystą wszechstronnym : malował, rzeźbił, zajmował się technikami graficznymi, które przyniosły mu też wiele chwały. Znany był ze swych pejzaży impresjonistycznych. Malował architekturę wielkich miast, ale także gospodarzy pracujących na roli i zwierzęta . W 1900 roku brał udział w Wielkiej Wystawie Sztuki w Berlinie, później z wielkimi sukcesami w wystawach w Monachium i Buenos Aires. W latach 1932-36 był prezesem Stowarzyszenia Artystów w Poczdamie . Jego obrazy znajdują się w wielu europejskich muzeach. Często pojawiają się na aukcjach sztuki w Stanach Zjednoczonych.
Bogusław Kędzierski ukończył warszawską ASP w 1961r. był uczniem prof. Edwarda Kokoszki. Wystawiał w Zachęcie i Kordegardzie. Często podróżował po Europie. Jego prace prezentowały największe europejskie galerie między innymi: Galeria Lambert w Paryżu, Galeria Soneg i Bollag w Zurichu. Wystawiał również w galeriach duńskich : Rosenberg, Aboulewarden 48,oraz w Galerii 13 i Galerii Królewskiej Charlottenborg. Jego prace prezentowały również Axel Jensen w Charlottenlund i Galeria 102 w Kopenhadze.
Ernst Kolbe (1876, Kwidzyn–1945, Rathenow)
W roku 1913 otrzymał nagrodę Fundacji Juliusa Helffta dla szczególnie utalentowanych malarzy pejzażystów. Urodził się w Kwidzynie, ale lata młodzieńcze spędził koło Stargardu, na Pomorzu i nie wiadomo czy jeszcze kiedykolwiek powrócił do rodzinnego miasta. Edukację artystyczną rozpoczął w Berlinie u doskonałych twórców, którzy dali mu podstawy bardzo dobrego wykształcenia malarskiego. Julius Ehrentraut, profesor berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, przygotował go pod kątem technik litograficznych, ale przede wszystkim dał mu solidne podstawy rysunku, natomiast prof. Paul Vorgang kształcił go w sztuce malowania pejzażowego. Największy wpływ na jego osobowość artystyczną miał jednak jego kolejny sławny nauczyciel, prof. Eugen Bracht, u którego w roku 1899, Kolbe rozpoczął kolejne studia i już jako uczeń mistrzowski odbył z nim kilkuletni staż w Dreźnie. Malowanie rozpoczął od tradycyjnych, realistycznych pejzaży. Po przystąpieniu do Stowarzyszenia Artystów Berlińskich i odbyciu kilku podróży studyjnych jego talent rozkwitł. Odwiedził wyspę Sylt oraz góry Tyrolu i lasy bawarskie. Powstało wówczas wiele prac, i to zarówno pejzaży, jak i przedstawiających wnętrza domów rybaków z wyspy Sylt. Wnętrza domów mieszczan malował również w Lubece i Gdańsku. Można zauważyć w tych obrazach pozostałości wpływu niemieckiego biedermeieru mocno zabarwionego już pojawiającą się stylistyką malarstwa impresjonistycznego. Kolbe uwielbiał malować ulotne chwile, spontanicznie szkicując. Rozwijał się, od wiernie odtwarzanej rzeczywistości do głębokiego osobistego spojrzenia na otaczającą przyrodę. Obok ważnej realistycznej treści, która tak mocno utrwalana była w Akademii, oddawał w sposób mistrzowski nastrój i wrażenia, budując je za pomocą wypracowanych przez siebie technik prowadzenia pędzla i za pomocą koloru. W późniejszych pracach jeszcze bardziej zbliżył się do natury, przyrody i zjawisk atmosferycznych. W swoich pejzażach oddalał horyzont, minimalizował krajobraz, pozbawiał go wszelkiego sztafażu, tworząc pustą przestrzeń, skupiał się za to na efektach świetlnych i emocjach wywoływanych przez przyrodę. Zbliżał się do prac swojego prof. Eugena Brachta, przedstawiając świat skazany na zapomnienie, świat ograniczony światłem, docierającym tylko przez gęste konary drzew. Obrazy tego okresu przypominają dzieła tworzone w kolonii artystycznej Dachau.
Brak danych. Wiadomo jedynie, że artysta związany był z Sopotem.
Heinz Koppelwieser (1907, Gdańsk -1971, Hamburg)
Należał do zdolnych malarzy Wolnego Miasta Gdańska, może nie najwybitniejszych, ale jego wykształcenie dało mu solidne podstawy do tworzenia bardzo interesujących pejzaży oraz widoków przedstawiających pracę rybaków. Studiował w Berlinie i w Gdańsku u znakomitego prof. Fritza Pfuhle i sopockiego malarza Roberta Zeunera. Specjalizował się w pracach akwarelowych. Często malował nad Zalewem Wiślanym, Zatoką Gdańską i Zalewem Kurońskim. Znane są jego pejzaże malowane w Tolkmicku, gdańskiej plaży na Stogach i w Nidzie, malował także na Wyspie Sylt. W jego pracach wyraźnie wyczuwalny jest wpływ prof. Fritza Pfuhle. Modernistyczne obrazy przedstawiające rybaków z lat 20 i 30 należą do typowych jego prac. Prezentował je na wielu wystawach, między innymi na słynnej wystawie w sopockiej Kunsthalle na przełomie lipca i sierpnia roku 1942 i wiedeńskiej wystawie na przełomie października i listopada 1942. Uczestniczył również w powojennej wystawie Gdańskich malarzy w Hamburgu (sierpień-wrzesień 1948). Jego losy jako gdańskiego malarza są jeszcze mało znane.
W 2006 roku obroniła z wyróżnieniem rektorskim dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof. Krzysztofa Wachowiaka na ASP w Warszawie (aneks z tkaniny artystycznej pod kierunkiem prof. Doroty Grynczel). Uzyskała nagrodę za dyplom ufundowaną przez Wojewodę Mazowieckiego z inicjatywy prof. Józefa Szajny i Galerię Studio dla dyplomanta Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie za poszukiwania nowej formy wypowiedzi. Zajmuje się głównie malarstwem i tkaniną artystyczną. Specjalizuje się w rzadkiej technice batiku na papierze. Tematem jej prac jest morze w różnych jego odsłonach. Brała udział w wielu wystawach krajowych i międzynarodowych m.in. w Belgii, Mołdawii, Macedonii i Stanach Zjednoczonych. Wielokrotnie nagradzana była w konkursach krajowych i zagranicznych.
Niemiecki malarz, pejzażysta, grafik.Mieszkał w Norymberdze. Studiował w Stuttgarcie. Był uczniem prof. Johanna Vincenza Cisarza, malarza pochodzącego z Gdańska oraz Bernharda Wilhelma Pankoka. Charakterystycznym motywem jego obrazów są widoki miast europejskich ukazane z perspektywy dachów. Często były to akwarele, również projektowł plakaty.Jego prace od czasu do czasu pojawiają się w niemieckich domach aukcyjnych.
Ryszard Kowalewski (1943, Lublin)
Malarz, alpinista, taternik, himalaista, speleolog, Prezes Okręgu Gdańskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Dwie pasje życiowe pochłonęły Jego życie , malarstwo i góry. Po 45 latach malowania i ekstremalnego wspinania się przyszedł na górską emeryturę, teraz spokojnie realizuje swoje plany malarskie. Wspinał się w Karakorum, Pamirze, Himalajach, Tatrach, Alpach, Andach, w górach Norwegii i na Alasce . Namalował wszystkie góry, na które wszedł oraz te, które były interesujące, a na które nie starczyło czasu. Liceum Sztuk Plastycznych ukończył w Zamościu, a w 1968roku Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Następnie, przez dwa lata był asystentem profesora Wacława Waśkowskiego w pracowni drzeworyty kolorowego. W 1970 roku przeniósł się do Gdańska, gdzie przez cztery lata pracował w PWSSP jako asystent profesorów : Włodzimierza Padlewskiego, Lecha Kadłubowskiego i Jerzego Zabłockiego. Góry stały się jednak silniejsze i dla nich na wiele lat porzucił pracę na uczelni i częściowo malowanie. Teraz malowanie łączy z pracą w ZPAP i coraz liczniejszymi wystawami. Jego wernisaże często przeradzają się w opowieści mrożące krew w żyłach . Ryszard Kowalewski jest dziś jednym z bardziej doświadczonych polskich himalaistów, a swoją twórczość złączył nierozerwalnie na całe życie z górskimi pejzażami.
Studiował w krakowskiej ASP (1910- 1914) następnie warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie od 1917 do1918 roku uzupełniał wykształcenie między innymi u Wojciecha Kossaka, który wówczas w Warszawie pełnił funkcję profesora malarstwa batalistycznego. Był pejzażystą ale malował przede wszystkim sceny batalistyczne oraz kawalerzystów, kirasjerów i ułanów na koniu. Podróżował po Europie i dużo wystawiał.
Bruno Krauskopf (1892, Malbork – 1960, Berlin)
Pochodził z Malborka, był niemieckim modernistą. Jako młody uzdolniony chłopiec rozpoczynał od tworzenia chromolitografii w Berlinie. W wieku 18 lat podjął studia w berlińskim Muzeum Dekoracji u Emila Doeplera. Szybko rozwijająca się kariera młodego artysty pozwoliła mu na organizację wielu wystaw między innymi z Wilhelmem Kohlohffem i Harrym Deierlingiem. W tym czasie tworzył prace graficzne. Do 1933 roku był członkiem „Berlińskiej Secesji” W latach 20 XX wieku poszukiwał swojego nowego wyrazu przechodząc od ekspresji do impresji. Jego obrazy zaliczane do ekspresyjnego realizmu są składową tych dwóch stylów , wyróżnia je wysoka jakość artystycznego kunsztu. Wiele podróżował, ilustrował książki i projektował dekoracje filmowe, był także scenografem. Narodowi socjaliści zaliczyli malarstwo Krauskopfa do „sztuki zdegenerowanej” i skonfiskowali wiele jego obrazów. Zmuszony był opuścić Niemcy i udał się do Norwegii, tam ponownie się ożenił i z nową żoną zamieszkał w Stavanger. Po wojnie oskarżony został o szpiegostwo na rzecz Niemiec i wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Przy wsparciu George’a Grosza nawiązał współpracę ze sceną artystyczną Nowego Jorku. Wystawiał w największych galeriach świata. Na koniec życia ponownie osiadł w Berlinie.
Studia malarskie ukończył w1962 roku w gdańskiej PWSSP w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego. Tytuł profesora uzyskał w1993 roku. W latach 1966-2002 był rektorem ASP w Gdańsku. Jest twórcą eksperymentalnego teatru „Galeria”, który debiutował w 1961 roku spektaklem zatytułowanym „Kolonia karna”. W dwa lata później pojawiła się druga realizacja „ Galerii”, chyba najbardziej znana „ Pies albo brak psa”. Jego działania teatralne wpisały się już na stałe do historii polskiego teatru awangardy. W swoim dorobku Krechowicz posiada wiele realizacji scenograficznych do spektakli operowych i baletowych. Jest autorem plakatów, głównie związanych z wydarzeniami artystycznymi . Jest również wybitnym twórcą collage`u , ale jego dokonania związane są z pewną filozofią tworzenia , która dla niego stanowi podstawową kanwę wszelkich działań artystycznych. Najważniejszy jest proces powstawania, a nie jego efekt.
Malarz I grafik Wolnego Miasta Gdańska, uczeń Augusta Wilhela Stryowskiego, dyrektora Gdańskiego Muzeum Miejskiego, znakomitego malarza. Uczęszczał na wieczorowe kursy Gdańskiej Szkoły Rzemiosła Artystycznego (Kunstgewerbeshule). Główne studia artystyczne odbył w Akademii Sztuk Pięknych w Królewcu (1912-14 i 1918-20). Studiował u znakomitych profesorów Arthura Degenera, Richarda Pfeiffera i Heinricha Wolfa. Obok Bertholda Hellingratha należał do najbardziej znanych gdańskich grafików. Po pierwszej wojnie światowej został profesorem rysunku w średnich szkołach gimnazjalnych Gdańska i Sopotu. Pozostawił po sobie dużą spuściznę artystyczną, przeważnie grafiki gdańskie , ale także z Królewca i Szczecina. Tworzył, widoki tych najbardziej znanych miejsc starego Gdańska: Kościół Mariacki, Żuraw, Długie Pobrzeże, Długi Targ, Ratusz, ale także te mniej znane zakątki miasta, rzadko odwiedzane przez turystów. Jego obrazy olejne zachowane w estetyce impresjonistycznej należącą do rarytasów , pojawiają się dość sporadycznie na rynku antykwarycznym i uzyskują stosunkowo wysokie ceny.
Niemiecki malarz związany z Królewcem. Brak jakichkolwiek informacji na temat jego studiów malarskich. Bywał na plenerach w kolonii artystycznej na Mierzei Kurońskiej w Nidzie. Znany jest jego obraz z 1919 roku właśnie z Nidy zatytułowany „Łódki Kurońskie”. Wiadomo że, ukończył studia medyczne, był poetą. Jego obraz „Wydmy” z 1952 roku jest zapewne nostalgiczną podróżą w przeszłość, tęsknotą za krajobrazami znanymi z młodości. Podobny obraz” Łańcuch wydm”, namalowała na wydmach kurońskich około 1918 roku inna malarka niemiecka pochodząca z Królewca Helen Neumann. Twórczość malarzy niemieckich przełomu XIX i XX wieku, związanych z Akademią Sztuk Pięknych w Królewcu i kolonią artystyczną w Nidzie stanowi w Polsce jeszcze mało znany okres malarstwa europejskiego, a warto przypomnieć że malowali tam między innymi malarze związani z grupami „Die Brücke” i „Der Blaue Reiter”.
Od najmłodszych lat malował portrety oraz pejzaże. Studia malarskie rozpoczął po ukończeniu gimnazjum. Najpierw rok uczył się w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego, a następnie w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1922- 1926) u Tadeusza Pruszkowskiego. Jego warsztat oparty był na malarstwie dawnych holenderskich i niderlandzkich mistrzów. Widać to głównie w malowanych z dużą swobodą portretach. Kuryatto tworzył również pejzaże, którym poświęcał dużo czasu. Charakterystyczną cechą jego obrazów jest sugestywny kolor i wymowne efekty światłocieniowe. Artysta przed samą wojną osiadł w Wiśle, w tym czasie dużo wystawiał między innymi w Warszawie, Katowicach, Krakowie oraz Gdyni. Po jego śmierci, dom w Wiśle , żona przekazała na Dom Pracy Twórczej. Obrazy artysty znajdują się w muzeach w Krakowie, Warszawie, Katowicach, Bytomiu, Zabrzu, Gliwicach i Wiśle.
Hans Laasner (1864, Gdańsk–1894, Gdańsk)
Odebrał bardzo staranne wykształcenie artystyczne. Najpierw w Düsseldorfie u znakomitego malarza scen historycznych prof. Johanna Janssena i malarza scen biblijnych prof. Eduarda Gegharda, następnie w Monachium u profesorów Williama Lindenschmita i Otto Seitza. W czasie studiów odbył wiele podróży studyjnych po Włoszech, Belgii, Holandii i Norwegii. Był malarzem scen rodzajowych i portretów. Mieszkał w Berlinie, ale często bywał w Gdańsku, swoim rodzinnym mieście, oraz w pobliskim Tczewie.
Władysław Lam (1893, Konjic – 1984, Gdańsk)
Należy do najwybitniejszych artystów powojennego Gdańska. Urodził się w Konjic, miasteczku w dzisiejszej Bośni I Hercegowinie. Miejscu Bałkańskiego tygla, krzyżowania się różnych kultur i religii . W roku 1912 wraz z rodzicami przybył na studia do krakowskiej ASP, gdzie pod okiem dwóch znakomitych polskich malarzy Józefa Mehoffera i Teodora Axentowicza, w roku 1919 ukończył uczelnię. Do wojny mieszkał w Poznaniu i Lwowie gdzie wykładał w Katedrze Rysunku Wydziału Politechniki Lwowskiej . Odbył stypendia artystyczne w Paryżu i Rzymie. Należał do kilku ugrupowań artystycznych m.in. „Jednoróg” i ”Nowa Generacja”. Przed wojną uczestniczył w wielu wystawach między innymi w Belgii, Rumunii, Holandii, Japonii, USA, Jugosławii, Niemczech, Finlandii. Lam był również pisarzem, w swoich esejach odnosił się także do filozofii malarstwa poszukując odpowiedzi na uzasadnienie znaczenia sztuki w egzystencji człowieka. Po wojnie artysta zamieszkał w Oliwie. Jego losy splatały się niemal przez całe życie z losami jego ucznia, Kazimierza Śramkiewicza. Spotkali się w poznańskim gimnazjum, gdzie rysunek wykładał Lam, później na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, gdzie prowadzący katedrę Malarstwa i Rysunku prof. Lam powierzył mu jako studentowi III roku asystenturę w swojej pracowni. Kazimierz Śramkiewicz ukończył Politechnikę Lwowską w 1939 roku i od razu zaczął wystawiać, a po wojnie spotkali się w Oliwie, gdzie zamieszkali w jednym domu przy ulicy Podhalańskiej 16 .Przez wiele lat jako wykładowcy na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej i PWSSP w Gdańsku wyznaczali kierunki rozwoju sztuki Wybrzeża. 11 maja roku 1946 na Politechnice Gdańskiej otwarto pierwszą po wojnie wystawę malarstwa i rzeźby. Jednym z jej głównych organizatorów był Włodzimierz Lam , obok niego wystawiali m. in. Śramkiewicz, Wnukowa, Kobzdej, Strzałecki, Kasprowicz, Kałędkiewicz, Studniccy, Żuławscy, Michałowski i Marcinkowski. Na wystawie zaprezentowany został obraz Lama zatytułowany „Widok z Oliwy”, który wydaje się w nowej historii pierwszym obrazem tego cudownego miejsca. Artysta poza malarstwem uprawiał grafikę, wiele jego widoków stanowi graficzny kanon gdańskich pejzaży. Od końca lat 50. artystyczna wizja malarza zaczęła ewoluować w stronę abstrakcji aluzyjnej.
Ukończył studia architektoniczne, po czym rozpoczął naukę malarstwa w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych(1900-1903) u Waldemara Friedricha i Gustawa Boese. Lekcje malarstwa brał również u impresjonistów : Leo Kinga, Lovisa Corintha, Oskara Krause i Antona von Wernera. W czasie pierwszej wojny światowej był kartografem w Sztabie Generalnym Armii Niemieckiej. Malował pejzaże, sceny rodzajowe oraz portrety. Sprawnie posługiwał się również ołówkiem. Często bywał na plenerach w Saksonii, Śląsku i Meklemburgii. Odwiedzał również swoje rodzinne miasto Szamocin, gdzie również malował. Jego obrazy znajdują się w Muzeach Berlina i Poczdamu.
Niemiecki pejzażysta i malarz scen rodzajowych. Działał na przełomie XIX i XX wieku w Düsseldorfie. Malował nastrojowe widoki wiejskie, przedstawiające rolników przy pracy jak i dynamiczne wzburzone morze. Jego obrazy znajdują się w muzeach Berlina i Düsseldorfu.
Ukończył krakowska Akademie Sztuk Pięknych w1950 roku.Artysta mieszkał w krakowskiej Nowej Hucie i należał do tamtejszego środowiska artystycznego. Współpracował z prężną nowohucką galerią „Rytm”. Swoje prace wystawiał na Międzynarodowym Triennale Rysunku(1968) i Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w latach 1962,64,66,72. Ledwos należał do artystów tworzących sztukę abstrakcyjną opartą na formie i barwnej figuracji, wziął udział w wystawie Pokolenia-Artyści Nowej Huty, która odbyła się w 2004 roku w NCK w Krakowie. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i wielu kolekcjach prywatnych.
Georg Lehmann Fahrwasser
1887, Gdańsk- 1977, Berlin
Młodzieńcze lata, zarówno Georg Lehmann Fahrwasser jak i o dwa lata starszy jego brat Paul Lehmann Brauns spędzili w Nowym Porcie. Portowej dzielnicy Gdańska, przy ujściu odnogi Wisły do morza. Obaj wykształcili się na artystów malarzy, ale należy przypuszczać, że edukację rozpoczęli dopiero w Berlinie na początku wieku XX. Pseudonim artystyczny Fahrwaser, czyli „tor wodny” dodany do nazwiska Georga Lehmanna, zapewne zapożyczony został od kanału wejściowego do gdańskiego portu, przy którym leży dzielnica Nowy Port, miejsce urodzin braci. W 1923 roku brat Georga Paul Lehmann Fahrwasser zdecydował o zmianie pseudonimu artystycznego ze względu na duże nieporozumienia i zamieszanie jakie on wywoływał, obaj przecież malowali. Pseudonim zmienił teraz na Brauns, pochodzący od nazwiska rodowego swojej teściowej. Od tej pory dość podobnie malujący bracia byli wyraźnie rozpoznawalni. Georg Lehmann Farhwasser, kształcił się przez trzy lata u uznanego artysty Hansa Lichta, wykształconego przez znakomitego Eugena Brachta. Ukończył jeszcze roczne studia aktu i portretu u Leona von KÖniga po czym uzupełnił edukację w Państwowej Szkole Artystycznej w Berlinie. Często uczestniczył w berlińskich wystawach, przedstawiając na nich marynistyczne i górskie pejzaże. Jednocześnie cały czas od 1912 roku wykładał sztuki plastyczne w berlińskich szkołach średnich. Malował z dużym wyczuciem koloru, uzyskując nastrój spokoju wydobywany półtonami. Jego malarstwo tak jak i brata w swojej atmosferze nosi znamiona powściągliwego impresjonizmu i zaliczyć można je do tradycji szkoły Eugena Brachta.
Brak danych
Brat Charlesa Lewisa (1786 – 1836). Wybitny angielski, grawer, rytownik, pejzażysta, specjalizujący się w technikach graficznych, szczególnie w akwatintach. Studiował w Royal Academy. Portretowa rodzinę królewską. Malował rzeki Anglii i Walii. Ojciec malarza Johna Fredericka Lewisa (1805-1876), rytownika Charlesa Georga Lewisa (1808- 1880) i malarza Christiana Fredericka Lewisa (1813 -1875)
Albert Lipczinski (1876, Lębork – 1974, Sopot)
Pamiętam tę postać z ulicy Bohaterów Monte Cassino w Sopocie. Na początku lat 70. miałem okazję przyglądać się zmęczonej, dziwnej postaci człowieka bardziej przypominającego francuskiego kloszarda niż jeszcze niedawno podziwianego w Europie artystę. Był wiosenny, ciepły dzień, na wysokości kultowej wówczas kawiarenki Teatralna, odwiedzanej przez trójmiejską młodzież, przechodził powolnym krokiem malarz w zimowym szarym płaszczu i szaliku. Albert Lipczinski, zapomniany sopocki artysta, któremu los kazał po wojnie zostać w Polsce.
Albert Lipczinski urodził się w Lęborku, tam jego ojciec wraz z najstarszymi braćmi, Maxem i Alexandrem, prowadził warsztat produkujący fortepiany. Warsztat z czasem przekształcił się w wytwórnię i został przeniesiony do Gdańska, produkowano w nim instrumenty znane w całej Europie. Swoje najlepsze lata spędził w Liverpoolu, następnie talent rozwijał w Sopocie. Malował w okresie kształtowania się europejskiego postimpresjonizmu. Dążył jeszcze przed wojną do wyrażania większych emocji, czuł, że to dobry kierunek. Emocje zaczął przedkładać ponad formę i światło. Jego spuścizna artystyczna krąży jeszcze po Europie, są kolekcjonerzy, którzy wyszukują jego obrazy. Ten niezwykły talent został przez władze PRL skutecznie zniszczony.
Lipczinski uczęszczał do Państwowej Dokształcającej Szkoły Rzemieślniczej w Gdańsku, gdzie malarstwo w latach 1893‒1902 wykładał niemiecki malarz scen rodzajowych Adolf Männchen. W 1897 roku musiał wyemigrować i wyjechał do Liverpoolu, tam pogłębiał i udoskonalał swoje umiejętności malarskie. W Liverpoolu odniósł swoje największe sukcesy artystyczne. Od 1906 roku już regularnie brał udział w wystawach, by w 1911 wystawić swoje dwa obrazy w towarzystwie takich malarzy, jak Matisse, Gauguin, Picasso, Derain, Van Gogh. Tak dobrze rozwijającą się karierę artystyczną przerwała zawierucha I wojny światowej, która zmusiła go do opuszczenia Anglii. W 1919 roku wraz żoną przyjechał do Sopotu, gdzie się osiedlił. Tu do wybuchu wojny również z dużymi sukcesami prowadził działalność artystyczną.
Należał do Gdańskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Malował przede wszystkim portrety, których mistrzowskie wykonanie przyczyniało się do dużej popularności. Malował również pejzaże z okolic Gdańska, Sopotu, Kaszub i Żuław. Należał do grona gdańskich malarzy zapisujących ulotne chwile i magiczny klimat gdańskich uliczek, uwieczniał statki, żaglowce cumujące przy nabrzeżach portowych, ruch barek powoli snujących się o poranku po wodzie spowitej mgłą, oddawał w swoich obrazach klimaty portowe charakterystyczne dla hanzeatyckiego miasta. Właśnie ta przynależność do grona największych gdańskich malarzy, do których należeli między innymi: Reinhold Bahl, Marian Mokwa, Arthur Bendrat, Stanisław Chlebowski, Berthold Hellingrath, Alfred Scherres czy Theo Urtnowski, przysporzyła mu po wojnie wiele problemów. Właściwie nie powrócił już do dawnej świetności, odtrącony przez nowe władze, powoli popadał w artystyczny niebyt. Utrzymywał się z malowania portretów na zamówienie oraz z korepetycji języka angielskiego, których udzielała żona.
W 2008 roku w Sopocie odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą artyście. Postać Alberta Lipczinskiego przypomniało w roku 2011 Muzeum Narodowe w Gdańsku, organizując jego wystawę. W tym samym czasie ukazała się wydana przez wydawnictwo słowo/obraz terytoria książka Davida Binghama Albert Lipczinski ‒ malarz niepokorny. Artysta umarł w kompletnym zapomnieniu 15 maja 1974 roku. Pozostaje nadal tajemniczym, niepokornym i zapomnianym sopockim malarzem.