Artyści
Bohdana Lippert – Pietkiewicz (1931, Kartuzy)
W roku 1949 ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. Pierwszym jej nauczycielem malarstwa był prof. Jasielski, rysunku Zygmunt Karolak, a rzeźby Adam Smolana . W latach 1949 – 54 studiowała w PWSSP w Gdańsku. Dyplom uzyskała w pracowni Krystyny Łady- Studnickiej. Od roku 1954 do 1986 była pedagogiem w Państwowym Liceum Plastycznym w Gdyni- Orłowie , gdzie uczyła malarstwa i rysunku. Maluje portrety , pejzaże , kwiaty i akty. Operuje przyciemnioną gama kolorów. Rozkłada je na drobne elementy, z których wyłania się kontur i tu wyraźnie nawiązuje do mistrzów francuskiej sztuki. Pozostaje jednak sobą i nie odkrywa malarstwa od nowa. Była żoną nieżyjącego prof. Rajmunda Pietkiewicza.
Naukę malarstwa rozpoczęła w1926 roku . W Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza w Krakowie nauki pobierała między innymi z Czesławem Rzepińskim i Adamem Gerżabkiem, z którym później, już po wojnie jako nauczyciele akademiccy spotkali się w Gdańsku. Od 1928 roku kształciła się w krakowskiej ASP w pracowni Władysława Jarockiego, a rok później już w Warszawie w pracowni Feliksa Szczęsnego Kowarskiego. Należała do grupy „Pryzmat”, z którą związana była od 1933 do 1938 roku. Współpracowała z Instytutem Propagandy Sztuki w Warszawie. W 1936 roku wyszła za mąż za Juliusza Studnickiego, z którym w 1937 roku wyjechała do Paryża, gdzie pogłębiała swoją wiedzę i umiejętności malarskie w pracowni Józefa Pankiewicza. Przez wszystkie te lata, kształciła swoje impresjonistyczne spojrzenie na sztukę. Jej malarstwo przepełnione jest naturą, światłem, kolorem, nastrojem, jest żywe i emocjonalne, sugestywne i indywidualne poparte wielką osobowością. Po wojnie Krystyna Łada Studnicka przyjechała wraz z mężem do Sopotu gdzie w grupie kolegów malarzy tworzyli od podstaw Wyższą Szkołę Plastyczną. Brała udział w organizacji życia artystycznego na Wybrzeżu jednocześnie była wykładowcą na uczelni gdzie doszła do stanowiska profesora. Brała czynny udział w odtwarzaniu gdańskiej i warszawskiej starówki. W 1957 roku uczestniczyła, również w dekorowaniu dworca kolejowego w Gdyni. W 1969 roku została wykładowcą w warszawskiej ASP. Wraz z mężem odbyła wiele ciekawych podróży artystycznych między innymi do Włoch, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii i ZSRR. Uczestniczyła w wielu wystawach. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego Warszawy, Poznania, Gdańska oraz w Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy.
Pochodził ze środowiska wileńskiego. Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych, Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Był wychowankiem słynnego rzeźbiarza polskiego prof. Henryka Kuny. W czasie wojny walczył w oddziałach AK okręgu wileńskiego. Po wojnie osiadł w Gdańsku, gdzie do 1955 roku pracował w Pracowni Konserwacji Zabytków, przy odtwarzaniu rzeźb gdańskiej starówki. Później oddał się pracy twórczej, w swojej pracowni na ul. Mariackiej. Był przede wszystkim rzeźbiarzem ale również malował i rysował. Tworzył w kamieniu i drewnie. W swoich pracach odwoływał się do pierwotnej symboliki, często sięgał również po ornamentykę stylizowaną motywami fantastycznego świata. Do wielkiej rzadkości należą jego prace malarskie, które na rynku antykwarycznym pojawiają się bardzo sporadycznie.
Brak danych
Obraz przedstawia najbardziej atrakcyjny fragment Gdańska . Malarz swoje sztalugi ustawił obok najstarszej gdańskiej bramy, na moście Zielonym . Przedstawił Długie Pobrzeże, ciągnące się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy, wraz z najbardziej charakterystyczną budowlą Gdańska, Żurawiem- dźwigiem portowym, zbudowanym pod koniec XV wieku. Ujęcie to jest o tyle ciekawe, iż artysta przedstawił drugi brzeg Motławy, co stanowi pewną rzadkość, bowiem niewielu twórców przedstawiało wschodni brzeg rzeki. Stojący tam żaglowiec i statek oraz inne jednostki pływające po Motławie pozwalają przypuszczać, iż obraz namalowany został w latach dwudziestych XX wieku. Autorem jego jest prawdopodobnie mało znany belgijski malarz Francois Marganne pochodzący z Herstal miasteczka wchodzącego w skład aglomeracji Liege. Stanowić o tym mogą informacje poczynione ołówkiem na ramie blejtramu przez kogoś, kto mógł być jego pierwszym właścicielem. Obraz swoją estetyką przypomina widoki malowane w tym samym czasie przez polskiego malarza Antoniego Kierpala i stanowi ciekawy zapis historyczny tego fragmentu miasta z okresu Wolnego Miasta Gdańska.
Należał do malarzy malujących obrazy związane z polską wsią. Studia malarskie odbył w Monachium. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W latach dwudziestych pracował jako nauczyciel rysunku w Szamotułach. Szkicował i malował krajobrazy Ziemi Szamotulskiej, wiele prace o tematyce wiejskiej związana jest z animalistyką. Jego znany obraz zatytułowany „ Orka wołami „ znajduje się w Muzeum Miejskim w Zabrzu. W 1936 roku na wystawie „Sztuka, Kwiaty, Wnętrze” w Poznaniu pokazywał swoje dwa obrazy „Jesień” i „Połów”. W latach trzydziestych wykonywał polichromie w kościołach w Modlinie i Wronkach.
Henryk Mądrawski (1933, Osusznica k. Chojnic – 2009, Sopot).
Studia ukończył w gdańskiej PWSSP. Jego wykładowcami byli kapiści prof. Piotr Potworowski i prof. Stanisław Borysowski oraz na grafice Zygmunt Karolak. Mądrawski był kontynuatorem polskiej szkoły kolorystycznej . Jego malarstwo opierało się na solidnych podstawach spojrzenia realistycznego na sztukę, ale także dotykało nadrealistycznych wizji, uprawiał ekspresję abstrakcyjną. Był mistrzem zestawień kolorystycznych. Nie ustawał w poszukiwaniu prawdy, był rozpoznawalny, stworzył swój styl, eksperymentował z barwą, kochał i uwielbiał malować. Prace prezentował na wielu wystawach między innymi: w Finlandii, Szwecji, Bułgarii, Niemczech, Kanadzie, Francji i Rosji. Odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi, zdobył wiele nagród i wyróżnień.
Gustav Meissner (1830, Kwidzyn – 1910, Berlin)
Malarz pochodzący z Kwidzyna na Powiślu. Jednego z ważniejszych XIX-wiecznych miast prowincji Prusy Zachodnie. Miasta urodzin wielu malarzy, z których warto wymienić takie osobowości jak : Wilhelm Carl Räuber, Ernst Kolbe, Georg Knorr, Eugen Windmüller, Thuro Balzer czy właśnie Gustav Meissner. Artysta o zapatrywaniach romantycznych, dobrze wykształcony. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Królewcu, która jeszcze za czasów Meissnera, wiele miejsca i uwagi poświęcała na naukę według tradycyjnych wartości malarskiego kunsztu artystycznego. Swoje umiejętności twórca pogłębiał na studiach w Monachium. Po rozpoczęciu drogi artystycznej działał w Düsseldorfie, Weimarze i Berlinie. Uczestniczył tam w Wielkich Wystawach Sztuki, osiągając wiele wyróżnień i nagród. Malował w stylu düsseldorfskiej szkoły pejzażu. Operował nostalgiczno- melancholijnym nastrojem opartym na kontrastowaniu nieba i partii drzew, często wywołując klimat niepokoju. Liczne podróże artystyczne po Środkowej Europie dostarczały mu wielu nastrojowych i ciekawych tematów. Dziś artysta mało rozpoznawalny, ale bardzo dobrze notowany na europejskich aukcjach sztuki. Jego obrazy często osiągają dość wysokie ceny sięgające nawet 8-10 tys. euro.
Bułgarski malarz, ożeniony w 1937 roku z Polką Ireną Pludowską i wiele lat mieszkający w Polsce. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Sofii pod kierunkiem czeskiego malarza Iwana Markowiczka. Za namalowanie panoramy „Stara Zagora”, sofijska akademia przy poparciu cara Borys III, przyznała malarzowi tytuł profesora. Następnie artysta odbył podróż do Wiednia i Budapesztu, gdzie zaangażował się do malowania w studiu słynnego Pilipa Laslo, węgierskiego artysty portretującego europejskie osobistości królewskie. Po tym krótkim doświadczeniu Mendoly odbył podróże po krajach Europy , Afryki Północnej i Azji Mniejszej. Między innymi przebywał dłuższy czas w Wenecji, gdzie namalował kilka znanych i charakterystycznych dla siebie obrazów. Podczas tej podróży powstały również portrety wielu znanych osobistości ówczesnego świata, miedzy innymi portret premiera Włoch, Benito Mussoliniego. Na początku lat trzydziestych artysta wyjechał ze swoją wystawą do Stanów Zjednoczonych. Podczas tej podróży , zawarł także wiele ciekawych znajomości miedzy innymi w Hollywood z aktorami : Gretą Garbo i Conradem Veidtem. W 1934 Mendoly przyjechał do Polski. Wystawę swoich prac prezentował w Katowicach, Łodzi i Warszawie . Polska zachwyciła go pięknem krajobrazu oraz urzekła historią . Tu ożenił się i osiadł. Współcześni krytycy, określają jego naturalistyczne malarstwo jako dojrzałe lecz typowe i klasyczne. Posiadało ono jednak pewną charakterystyczną przypadłość. Specyficzne nakładanie na płótno farby, grubymi impastami za pomocą szpachli lub noża, tworzyło grubą fakturę i wzmacniało wrażenia luministyczne. Technika ta nadała jego sztuce duży walor wywołujący efekt zachwytu, podziwu, pewien splendor i ciekawość. Wojna zastała go w Polsce. Skomplikowane i tragiczne wojenne wydarzenia, które przechodził wraz z żoną, w końcu rzuciły artystę do Bredy, gdzie w 1946 roku zorganizował swoją pierwszą powojenną wystawę. Już nigdy później nie powrócił do Polski. Po wielu udanych wystawach w Holandii, los skierował go w 1952 roku do Kanady. W swojej twórczości jeszcze przez wiele lat powracał do tematyki polskiej i tematu wojny. Od 1955 roku, myślał o stworzeniu fundacji oraz czegoś na kształt centrum sztuki, jeszcze przed śmiercią uczestniczył w odtworzeniu częściowo zniszczonej ” Cykloramy Jerozolimy”, dzieła niemieckiego malarza Bruno Piglheina. Umarł w 1966 roku po rozległym udarze mózgu.*
*- część wiadomości zaczerpnięto ze strony internetowej christo-stefanoff-biography
Flamand, znany jako Gerhard Kramer. Kartograf, matematyk, geograf. Autor nowoczesnej kartografii. Twórca odwzorowania walcowatego wiernokątnego, znanego jako odwzorowanie Mercatora. Był wytwórcą instrumentów astronomicznych. Jako pierwszy użył określenia, atlas. Pod koniec życia wydał zbiór map w formie księgi. Po jego śmierci działalność rytowniczą i wydawniczą kontynuował jego syn Rumold. Po śmierci Rumolda, płyty miedziorytnicze przejął Jodocus Hondius Starszy, a później jego synowie Jodocus i Hendricus. Atlas Minor jest dziełem Gerharda Mercatora, ale pierwsza jego edycja ukazała się w 1606 roku i zawierała 142 mapy i ponad 600 stron tekstu. Atlas Minor należy do grupy atlasów podręcznych.
Erich Mercker (1891 Zabern-1973 Monachium)
Pochodził z rodziny wojskowej. Jego ojciec był oficerem pruskim. Od 1906 roku mieszkał w Monachium gdzie po paru latach rozpoczął studia inżynierii lądowej na Politechnice Monachijskiej. W tym czasie trenował łyżwiarstwo szybkie w klubach sportowych Monachium i Berlina na dystansach: 500, 1500 i 5000 metrów . Startował w Pucharze Niemiec. Od 1915 roku rozpoczął malowanie jako samouk. Zafascynowany był impresjonizmem. Z pierwszej podróży artystycznej po Europie przywiózł wiele pejzaży wyróżniających się bogatą kolorystyką, namalowanych techniką impastową za pomocą szpachelki, którą operował z wielką swobodą i precyzją. Następnie zainteresował się krajobrazem przemysłowym. Malował wielkie budowy, fabryki, stalownie, piece hutnicze, porty i stocznie. Po dojściu do władzy Adolfa Hitlera, został wynajęty do uwieczniania wielkich projektów budowlano – przemysłowych realizowanych przez narodowych socjalistów. Był członkiem Stowarzyszenia Artystów Monachijskich oraz artystycznych ugrupowań „Ring” i „Isar”. W 1937 roku uczestniczył w światowej wystawie w Paryżu, na której zdobył złoty medal. Uczestniczył z dużymi sukcesami w wielu wystawach organizowanych przez narodowych socjalistów. Po wojnie malował dla takich firm jak: Volkswagen, Man i Bayer. Należał do grona najważniejszych malarzy w Europie podejmujących w swej twórczości tematykę przemysłową. Od 1964 do 1965 roku był prezesem, a później honorowym prezesem Stowarzyszenia Malarzy Monachijskich. Często na plenery przyjeżdżał do Gdańska i na Pomorze. Jego obrazy można zobaczyć w Grohmann Museum w Milwaukee, które posiada największą na świecie kolekcję sztuki poświęconej ewolucji ludzkiej pracy, w Niemieckim Muzeum Historycznym w Berlinie, a także w Muzeach Monachium, Heidelbergu, Norymbergii, Frankenthal i Munster. Parę obrazów znajduje się również w prywatnych rękach, gdańskich kolekcjonerów sztuki.
Felix Meseck (1883, Gdańsk – 1955, Holzminden )
Pochodzący z Gdańska, jeden z najwybitniejszych niemieckich rysowników pierwszej połowy XX wieku – Felix Meseck (1883-1955), do dziś jest nadal mało znany w swoim rodzinnym mieście. Co prawda Muzeum Narodowe w Gdańsku całkiem niedawno zaprezentowało jego 44 rysunki, ale wystawa nie wzbudziła oczekiwanego zainteresowania. Dotyczyła jedynie ilustracji do dwóch dzieł artysty - Ernsta T.A.Hoffmanna „Złoty garnek” i Ludwiga Achima von Arnima „Isabela von Agypten”. Ten wybitny rysownik swoją edukację artystyczną zaczynał w gdańskiej Szkole Rzemiosł Artystycznych u wybitnego malarza Wilhelma Augusta Stryowskiego, by kontynuować naukę w Berlinie Charlotenburgu (1903-1904) i w Królewcu (1904-1905) u znanego malarza Ludwiga Dettmanna i grafika Heinricha Wolffa. Przed studiami mieszkał przy Langgarten (Długie Ogrody). Urodził się w rodzinie eksportera drewna Carla Mesecka i wychowywał się z bratem Oscarem. Początkowy okres jego twórczości związany był z malarstwem. Zaprzyjaźniony z artystami berlińskiej secesji, utrzymywał kontakty z Maxem Liebermannem, Lovisem Corinthem i Maxem Slevogtem. W pierwszym okresie twórczości był malarzem bezkompromisowym i radykalnym, nieco później ustabilizował swoje kolory, pozbawił je kontrastów i napięć. Dopiero I wojna światowa wywołała w nim nowe refleksje. Zajął się rysunkiem, który w tamtym okresie wydał się najwłaściwszym dla niego, zarówno w klimacie jak i ekspresji. Jego linie były wypracowane, charakteryzowały się czystością i świeżością używał suchej igły, ołówków, długopisów, prace wykonywał w różnych technikach graficznych, przeważnie były to akwaforty. Drzewa stały się w jego twórczości powtarzającym motywem jako ilustracja do zniszczonych wojną krajobrazów. W latach 1924-1930 był już profesorem i wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, tam swoje graficzne zainteresowania doprowadził do perfekcji, mając już na koncie ilustracje do dzieł Johanna Wolfganga Goethego (Faust, 1914; 1920, Prometeusz), Williama Shakespeare’a (Burza, 1922), dzieł Novalisa, Brentano i serię kart kalendarzowych z 1920 roku. W tym czasie wystawiał swoje prace na Biennale w Wenecji. Po zakończeniu pracy w Weimarze w 1930 roku udał się do Rzymu na stypendium Niemieckiej Akademii Sztuki. Na Pomorze powrócił w roku 1939 i osiedlił się niedaleko Gdańska prawdopodobnie w okolicach Gniewu. Po wojnie artysta wyjechał do Niemiec. Osiedlił się w Holzminden, powiatowym miasteczku położonym nad Wezerą w Dolnej Saksonii, gdzie zmarł w roku 1955. Pamięć o tym zapomnianym artyście, gdańszczaninie kultywuje muzeum położone nieopodal w Höxter-Corvey.
Do 1873 roku mieszkał w Rosji. Gimnazjum ukończył w Petersburgu. Studiował w monachijskiej ASP pod kierunkiem Aleksandra Strähubera , Joana L.Raaba i Wilhelma Lindenschmita. Podróżował po Włoszech i Niemczech, bywał w Berlinie, Bremie i Monachium. Malował sceny mitologiczne i religijne, zajmował się malarstwem ściennym. Najbardziej znany jest jako pejzażysta i malarz marynista, specjalizował się w malowaniu rybaków przy pracy. Na początku swojej kariery obrazy sygnował: Kunz- Meyer, a po roku 1914 : Meyer-Waldeck.
Paul Meyerheim (1842 Berlin – 1915 Berlin)
Wielce utalentowany niemiecki malarz. Pochodził ze słynnej gdańskiej rodziny artystów. Był synem Eduarda Friedricha Meyerheima, a zarazem jego uczniem. Studiował również w Berlińskiej Akademii, w której od 1887 sprawował funkcję profesora. Malował portrety, martwe natury, sceny rodzajowe. Natomiast malarstwa pejzażowego uczył się w Paryżu. Odwiedzał Barbizon i Bretanię. Często wraz ze swoim przyjacielem Adolphem Menzlem malował w berlińskim ZOO dzikie zwierzęta, przeważnie lwy. Interesował się również techniką, szczególnie lokomotywami parowymi. Prawdopodobnie bywał w Gdańsku. Po śmierci swego ojca, pod koniec XIX wieku przekazał do gdańskiego Muzeum Miejskiego zbiór 85 jego wspaniałych prac .
Stanisław Michałowski (1915, Wilno–1980, Gdańsk)
Debiutował w 1932 r., podczas wystawy Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Jeszcze przed wojną wystawiał w Krzemieńcu (1935–1936). Studia malarskie ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1939–1944), studiował u profesorów: Tymona Niesiołowskiego, Bronisława Jamontta i Antona Gudaitisa. W 1945 r. przyjechał do Gdańska. Przez trzy lata w Sopocie (1950–1953) prowadził zajęcia z malarstwa i rysunku. Był osobą dalece niezależną, co może tłumaczyć rezygnacja z etatu na uczelni. W 1958 r. odbył krótką podróż do Paryża. Malował pejzaże miejskie. Osobliwe prace artysty, wiernie przedstawiające rzeczywistość urbanistyczną, wywołują pewien niepokój. Białe prostokątne mury, spowite bluszczem, przeważnie przedstawiają Wilno, miasto jego młodości, gdzie obok siebie żyli Polacy, Litwini, Żydzi, Karaimi, a kościoły stały obok synagog, cerkwi czy meczetów. Ta szczególna atmosfera miała głęboki wpływ na jego malarską wrażliwość. Artysta w sposób sugestywny wprowadził do swojej sztuki atmosferę tajemnicy życia, zarówno za pomocą szarych barw, jak i zmysłowego poznania i niedocenianej intuicji. Uważał bowiem, że cywilizacja rozprawi się z przyrodą, a za chwilę „pożre nas wszystkich”.
Gdańską PWSSP ukończył w 1975 roku w pracowni malarstwa prof. Władysława Jackiewicza. Sztuka Jana Miśka od czasów studiów, przechodziła różne etapy. Na swoje doświadczenia nałożył przeszłość i tradycję gdańskiej szkoły. Stąd jego malarstwo jest tak tajemnicze i wielowątkowe. Specjalizuje się w kolażu , jest grafikiem ale przede wszystkim maluje. Jest artystą wyjątkowo twórczym, swoje prace prezentował już na ponad sześćdziesięciu wystawach również poza granicami kraju. Malarstwo Miśka jest kontemplacyjne, refleksyjne, symboliczne. Kolory są niespotykane, subtelne, często farby komponuje sam. Tworzy je z naturalnych składników, korzysta ze starych receptur, dlatego są tak zaskakujące i wciągające. Tak jak kolaże , które są jego specjalnością. Każdy z nich kreuje pewien spektakl, punktem wyjścia jest zdarzenie historyczne, wokół którego Misiek tworzy określony projekt estetyczny, ale zamyka go w zdarzeniu artystycznym a nie historycznym. To wielka sztuka. Jan Misiek jest artystą bardzo utalentowanym, interesującym, ciekawym a zarazem nieprzewidywalnym. Poza malarstwem abstrakcyjnym, ostatnio coraz więcej czasu poświęca przyrodzie. Maluje ulubione koty, ptactwo wodne, dziki, zwierzęta a także pejzaże.
Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki w Krakowie. Jest znanym i cenionym autorem rysunków satyrycznych, również maluje, ilustruje książki, zajmuje się grafiką i plakatem. Współpracuje z wieloma tytułami prasowymi w kraju i zagranicą. Posiada swoje galerie autorskie w Krakowie i Warszawie. Jest artystą bardzo rozpoznawalnym, wielokrotnie nagradzanym. W 2010 roku otrzymał Nagrodę Kisiela w kategorii publicystyka.
Marian Mokwa (1889 Malary k. Wiela – 1987 Sopot)
Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy marynistów. Szczególnie akwarele prezentują bardzo duże możliwości artysty oraz wysoki poziom artystyczny. Malował je z wielką lekkością, kolory często zawężał do błękitów i zieleni, dzięki czemu uzyskiwał wyjątkowy nastrój. Jego malarstwo charakteryzowało się niespotykaną prostotą. Pomimo realistycznego spojrzenia na rzeczywistość, prezentował je w sposób jedyny, stworzony przez siebie, bardzo naturalny, a zarazem oryginalny i rozpoznawalny. Nie poddawał się współczesnym, co rusz zmieniającym się trendom malarskim. Studiował w Norymberdze, Monachium i Berlinie (1906-1909?). Przez krótki okres związany był jako rysownik i korespondent z „Gazetą Grudziądzką” Podczas 80 lat pracy twórczej odbył wiele podróży artystycznych po świecie. Przez prawie całe swoje życie, od 1918 roku mieszkał wraz z żoną skrzypaczka Stefanią Łukowicz w Sopocie. W 1920 roku rozpoczął prace nad monumentalnym cyklem historycznym „Apoteoza Polski Morskiej” złożonym z 44 obrazów. Pierwsza duża indywidualna wystawa artysty zakończona wielkim sukcesem, odbyła się w 1924 roku w warszawskiej „Zachęcie”. Zaraz po tym , na terenie Wolnego Miasta Gdańska wraz z dystrybucją w Polsce zaczął wydawać pismo artystyczno-literackie „Fale”. Od 1925 do 1927 roku ukazało się siedem numerów . Periodyk propagował problematykę morską oraz zagadnienia kultury polskiej. W tym czasie ukazała się też teka artysty z dziewięcioma litografiami. Był to czas wielkiej aktywności twórczej Mariana Mokwy oraz wielu dyskusji nad kierunkiem rozwoju sztuki. Spotkał się wówczas w Berlinie z takimi sławami malarstwa jak: Libermann, Chagall, Picasso, Kandinsky. Dla prezentacji swoich obrazów historycznych, artysta wybudował w Gdyni (1934) swoją galerię, organizując jednocześnie wystawy innym polskim marynistom. Galerię otwarto podczas uroczystości obchodów Święta Morza 28 czerwca 1934 roku. Symbolicznego otwarcia dokonali wojewoda pomorski Stefan Kirtiklis , komisarz rządu Franciszek Sokół i ksiądz dziekan Teodor Turzyński. Wydarzenie to miało olbrzymi wpływ na ożywienie życia kulturalnego kraju. W czasie wojny Niemcy, cały cykl historyczny spalili, a pozostałe obrazy zarekwirowali. Po wojnie los z artystą obszedł się brutalnie. Uznany za zdeklarowanego realistę został wypchnięty poza nawias życia artystycznego. Jego talent jednak został zauważony przez Towarzystwo Marynistyczne Malarzy Brytyjskich. Jako jedyny Polak wystawiał w londyńskim Royal Society i Society of British Painters. Szukając swego miejsca w życiu artystycznym Mokwa zaangażował się w dokumentowanie morskiego życia gospodarczego kraju. Współpracował z armatorami morskimi: PLO, PŻM, PRO, Dalmor. Malował : porty, stocznie, statki, kutry, wybrzeża, plaże, ludzi morza oraz obrazy historyczne dotyczące morskich dziejów Polski. Pozostawił po sobie wielką spuściznę, szacowana na około 8-9 tysięcy obrazów.
Wimmer Moritz
Moritz Wimmer, gdański malarz przełomu XIX i XX wieku. Malował sentymentalne widoki Gdańska. Pracował w teatrze jako malarz – scenograf. Był ilustratorem, projektował pocztówki z widokami Gdańska i Berlina, Jego małe prace często pojawiają się na aukcjach w Niemczech i Anglii. Osiągają notowania rzędu 200-800 Euro. W 2013 roku jego obraz pojawił się na sopockiej wystawie „Malarstwo Gdańskie 1850-1950”. Akwarela przedstawiała Kościół św. Brygidy i namalowana została w 1919 roku. Wimmer był realistą, bardzo dokładnie przedstawiał widoki Gdańska, często również stosował sztafaż. Wiele jego prac ma charakter nostalgiczny, wywołujący tęsknotę za dawnym Gdańskiem. W początkowym okresie swojej kariery jego uczniem był Arthur Bendrat. Akwarela „Targ Rybny” prezentowana była na wystawie w gdańskiej galerii ZPAP w czerwcu 2014 roku i znajduje się w katalogu „Malarze XIX- wiecznego Gdańska” z kolekcji Andrzeja Walasa. Natomiast akwarela „Panorama Gdańska”, zakupiona została w jednej z galerii na francuskiej prowincji .
Malarz, realista, malował pejzaże wiejskie, sceny rodzajowe, kompozycje historyczne , motywy sakralne oraz portrety właścicieli ziemskich. Specjalizował się jednak w malarstwie pejzażu tatrzańskiego, który malował z wyjątkową doskonałością, precyzją i wiernością, operując subtelnie światłem. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1865-1873) w pracowni Władysława Łuszczkiewicza, Feliksa Szynalewskiego i Leona Dembowskiego. W latach 1873-1877 studiował w Monachium w pracowni Adolfa Wagnera i Otto Seitza. Mroczkowski wystawiał w Krakowie, Lwowie i Warszawie.
Niemiecki malarz, marynista zajmował się również grafiką użytkową. Specjalizował się w malowaniu motywów portowych, przeważnie były to holowniki wykonujące prace portowe: holowanie dużych statków, również pasażerskich. Przy tym zachowywał dużą wierność malowanych urządzeń portowych, nabrzeży i dźwigów. Oddawał w sposób perfekcyjny kolor, nadawał wyjątkowy klimat ,biorąc pod uwagę porę dnia i warunki pogodowe. Był uczniem Otto Hammela profesora malarstwa w hanowerskiej Szkole Sztuk Dekoracyjnych, między innymi wychowanego na paryskiej szkole impresjonistycznej. Adolf Muhlhan był członkiem Niemieckiego Związku Artystów. Jego obrazy często pojawiają się w renomowanych domach aukcyjnych.
Niemiecki pejzażysta,malował również martwe natury i kwiaty . Uczeń Friedricha Kallmorgena z berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych.Często malował widoki znad jeziora Chimsee położenogo u podnóża Alp Salzburskich.
Maria Muttray (1887 – 1947)
Jej ojciec architekt pochodził z Prus Wschodnich , ale rodzina w XVII wieku przywędrowała ze Szkocji. Alfred Muttray, architekt, służył jako tajny budowniczy w Gdańsku. Rodzina mieszkała w Sopocie. Nieznane są losy Marii, która jak wiadomo była dość zdolną graficzką, a jej brat Georg malarzem. Cały cykl ciekawych akwafort Marii Muttray przedstawia wiele ujęć miasta, odsłaniając raz jeszcze to interesujące miasto w mało znanych ujęciach.
Katarzyna Myśliwska - Sienkowska ukończyła w 1985 roku wydział Malarstwa i Grafiki gdańskiej PWSSP w pracowni prof. Jerzego Zabłockiego. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, kolażem, grafiką i scenografią. Tworzy w Sopocie ale swoje prace wystawiała w Paryżu, Berlinie, Budapeszcie, Warszawie. Należy do artystów reprezentujących ekspresjonizm lat osiemdziesiątych, ale jej sztukę nie da się w sposób prosty i oczywisty zdefiniować. Katarzyna Myliwska-Sienkowska w swojej twórczości próbuje opisać doświadczenia kobiety w codziennym pokręconym życiu, zagubionej w skomplikowanym labiryncie cywilizacji. Jej artystyczny świat jest sztuczny, wystylizowany, teatralny odnosi go do otaczającej rzeczywistości codziennego dnia. Sięga do różnych pojęć i symboli, łącząc humor, smutek, nadzieję i wiarę. Posługuje się stylizacją współczesnej reklamy mieszając ją z mitami, religią, tworząc jedyną w swoim rodzaju groteskę dzisiejszego świata.
Był jednym z najbardziej uzdolnionych uczniów Jana Stanisławskiego. Studia w krakowskiej szkole rozpoczął w1897 roku, przeszedł także przez pracownię Jacka Malczewskiego i Leona Wyczółkowskiego. Uczestniczył również w zajęciach paryskiej Akademii Julian. Często podróżował. Bywał w Palestynie, Stanach Zjednoczonych, Anglii, Niemczech, Belgii, Holandii. Był wybitnym pejzażystą ale malował również kwiaty, portrety, martwe natury. Podejmował także często modną wówczas tematykę Orientu, ale jego ulubionym motywem była zima i płynące potoki wśród śniegów. Mieszkał w Krakowie i Zakopanem. Dużo wystawiał. Zaprzyjaźniony był z Leonem Chwistkiem, Rafałem Malczewskim i Leonem Wyczółkowskim. Zginął tragicznie. Niemcy zastrzelili go podczas ucieczki w 1942 roku na ulicy w getcie krakowskim. Jego prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie i Warszawie oraz Żydowskim Instytucie Historycznym w Krakowie.
Jego pradziadkiem był znany malarz Piotr Norblin. On sam znany był przede wszystkim, dzięki modernistycznym i secesyjnym plakatom reklamowym oraz obrazom w stylu art deco. Studiował malarstwo w Antwerpii i Dreźnie. Jego żoną była znana przedwojenna aktorka Lena Żelichowska. W czasie drugiej wojny światowej przebywał w Indiach , gdzie dla maharadży Jodhpuru wykonał serię malowideł zdobiących wnętrze pałacu Umaid Bhawan, największej prywatnej rezydencji w Indiach. Po wojnie osiedlił się na stałe w Stanach Zjednoczonych, gdzie utrzymywał się z malowania portretów.
Malarz, grafik, rysownik. Studia ukończył na wydziale malarstwa gdańskiej PWSSP (1979-1986) w pracowni Kazimierza „Kacha” Ostrowskiego. Grafiki uczył się w pracowni prof. Wisława Dembskiego. Na przestrzeni wielu lat doświadczeń, eksperymentów, poszukiwań, działań konceptualnych odnalazł w swoim malarstwie reliefowym pewien rodzaj „syntezy abstrakcyjnej”. Jego oryginalna technika stanowi o wyjątkowej, niebanalnej estetyce jego obrazów. Należy do ZPAP, ma za sobą wiele nagród i wyróżnień oraz ponad 20 wystaw indywidualnych i ponad 50 zbiorowych.
Kazimierz Ostrowski był jednym z najwybitniejszych absolwentów sopockiej uczelni. Studia rozpoczął jako student z 28 numer legitymacji studenckiej, ale zanim rozpoczął naukę, wcześniej pracował wraz z bratem w Gdyni, do której przyjechał w 1934 roku . W firmie ojca malowali szyldy i nazwy statków na ich burtach. Był wyjątkowym malarzem o niebywałym talencie, ale też miał szczęście ,trafił bowiem do pracowni wybitnych polskich malarzy, Artura Nacht – Samborskiego , Jacka Żuławskiego i Janusza Strzałeckiego. Jego styl był efektem poszukiwań, doświadczeń, wielkiej pracy i talentu. W 1949 roku otrzymał stypendium od rządu francuskiego. Po kilku wykładach w Akademii Paryskiej trafił do pracowni Fernanda Legera. W tym okresie kształtował się jego pogląd na malarstwo, wielość prądów, nurtów, stylów, konwencji przyjmował i asymilował bezpośrednio od artystów. Bywał również w muzeach paryskich gdzie studiował i chłonął dzieła mistrzów . Wówczas tworzył się jego indywidualny styl. Pobyt w Paryżu wywarł olbrzymi wpływ na jego przyszłą karierę artystyczną. Od kubizmu poprzez fowizm, ekspresję doszedł do impresji oraz syntezy a następnie do uproszczeń, które doprowadziły go do lirycznej abstrakcji. Jeden z jego uczniów Kazimierz Kalkowski tak wspomina swego mistrza. „Był piekielnie zdolnym facetem, już jako uczeń profesora, zobaczyłem jego rysunki, te wczesne, jeszcze sprzed studiów, to przepraszam czapki z głów. W zasadzie nasi najwięksi mogliby być jego kolegami. Majster był wyjątkowy, a do tego był nietuzinkowym człowiekiem i tym zjednywał sobie ludzi, jak coś powiedział, to było to mocno przemyślane i niekonwencjonalne. „Kachu” należał do wybitnych profesorów i doskonałych malarzy”. W 2002 roku Zarząd Okręgu Gdańskiego ZPAP ustanowił coroczną ”Nagrodę im. Kazimierza Ostrowskiego” za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa . Nagradzani są najwybitniejsi polscy malarze. Ostatnio nagrodę otrzymał w 2010 roku Tadeusz Dominik.
Oficer Monarchii Austro-Węgierskiej. W 1948 roku brał udział w kampaniach : włoskiej i węgierskiej , po czym odmienił całe swoje życie .Po pobycie w Wenecji w 1957 roku , podjął studia malarskie w Brukseli i Paryżu. W tym czasie , otrzymał propozycję od Cesarza Franciszka Józefa namalowania jego portretu na koniu. Po studiach, artysta osiadł na stałe w Wiedniu i związał się z tamtejszą akademią, podjął również współpracę z Akademią w Petersburgu. W 1864 roku otrzymał na wystawie malarskiej w Paryżu medal. Był pejzażystą i portrecistą. Szczególnie znane są jego obrazy przedstawiające motywy wiejskie, sceny wypasu zwierząt gospodarskich. Pasterze pędzący krowy do wodopoju, konie ciągnące pług czy pasterze wypasający owce. Jego obrazy pojawiają się na aukcjach w Nowym Jorku, Zurychu, Genewie czy Pradze i osiągają ceny od około 3 do 6 tys. Euro. Jego malarstwo znajduje się w muzeach : Budapesztu, Gandawy, Grazu, Nowego Jorku, Paryża, Wiednia, Lipska, Królewca i Gdańska.
Bruno Paetsch (1891, Gdańsk - 1976, Hamburg)
Bruno Paetsch należy do jeszcze mało znanych artystów Wolnego Miasta Gdańska, choć ostatnio Muzeum Narodowe w Gdańsku pokazało jego 7 rysunków podczas wystawy „Max Slevogt (1861-1932) i Bruno Paetsch (1891-1976). Dwa pokolenia niemieckiej ilustracji”. Rysunki pochodzą z początku lat dwudziestych wieku XX. Artysta urodził się i kształcił w Gdańsku, a od 1912 przez trzy lata w Berlinie. Bardzo szybko przeszedł szczeble wtajemniczenia artystycznego. Po powrocie do Gdańska już od 1918 roku sam udzielał lekcji malowania. Wystawiane w gdańskim muzeum prace stanowią ilustracje do powieści Honoré de Balzaca „Kuzyn Pons”. W różnorodności tematycznej, twórca w tamtym okresie sięgał do motywów dzieł światowej literatury m.in. Williama Shekspira, Daniela Defoe, Miguela de Cervantesa, czy Johanna Wolfganga von Goethe. Paetsch kontempluje rozważania nad minionym czasem zagłębiając się, nie w najnowszą historię przywodzącą na myśl tematy drzeworytów niemieckiej ekspresji, lecz ucieka do przeżyć literackich bohaterów. Parę lat później, w 1925 roku w Jelitkowie stanowiącym wówczas razem z Oliwą jeden organizm, rozpoczęła się budowa kaplicy pod wezwaniem św. Piotra dla miejscowych rybaków i coraz częściej odwiedzających to miejsce letników. Malarz zaproszony został do namalowania obrazu zatytułowanego „Jezus chodzi po Jeziorze Genezaret”. Dziś w nowym kościele w Jelitkowie wybudowanym w latach 1976-81 nie zauważyłem obrazu, podobno przechowywany jest na plebanii. Znana jest również inna scena sakralna tego artysty „Święta Rodzina” namalowana dla kościoła w Piekle nad Wisłą.
Wydaje się jednak, że malarstwo religijne było tylko pewnym uzupełnieniem głównego nurtu jego dokonań artystycznych. Na początku kariery zafascynowany był zależnością koloru i światła, malował martwe natury, weduty, pejzaże i portrety. Wiadomo, że jego obraz „Długie Pobrzeże” brał udział w dwóch wielkich wystawach gdańskiego malarstwa, w Sopocie (28.06. - 4. 08. 1942) i w Wiedniu, gdzie przedstawił 22 swoje dzieła (24. 11.1942 – 3.01.1943). Jeden z najnowocześniejszych w ówczesnym Gdańsku hoteli „Danziger Hof”, posiadał na własność kilka jego obrazów.
W zbiorze gdańskiego kolekcjonera sztuki Andrzeja Walasa znajdują się dwa jego obrazy. Szczęśliwie z różnych okresów fascynacji nowymi trendami w sztuce, dzięki czemu widać jak rozwijał się jego talent . W 1933 roku artysta wyjechał na stypendium artystyczne do Rzymu, ale już wtedy był rozpoznawalnym malarzem w Gdańsku. Naszym czytelnikom zapewne znany jest obraz „Kąpiąca się para” , prezentowany na wystawie malarstwa gdańskiego w Muzeum Sopotu (2013 r.), namalowany prawdopodobnie w Jelitkowie. Znane są również jego ilustracje do sztuki Williama Szekspira „Król Lear”. Namacalny dowód jego sztuki zauważyć możemy również na ulicach Gdańska. Przy ulicy Hallera na budynku Zespołu Szkół Policealnych nr. 2 istnieje świetnie zachowana płaskorzeźba jego autorstwa. Dyrekcja szkoły zadbała o jej ochronę podczas remontu budynku i starać się będzie teraz o fachową konserwację. Przed wojną znajdował się tu „Dom Sióstr”, zamieszkały przez kobiecy personel pobliskiego szpitala. Spuścizna artysty na terenie Gdańska jest dosyć skromna. Kilka obrazów zaginęło z Gdańskiego Muzeum Miejskiego w czasie wojny. Bruno Paetsch i Paul Dannot Dannowsky, zaprzyjaźniony z artystą, nawiasem mówiąc bardzo dobry gdański malarz , wspólnie namalowali kilka obrazów, niestety, sławiących idee narodowych socjalistów. Trudno oczywiście wysnuć jednoznaczny wniosek o jego preferencjach politycznych , ale zachowały się zdjęcia takich obrazów. Nie zmienia to jednak faktu, że Paetsch należał do grona najznakomitszych i najzdolniejszych artystów Wolnego Miasta Gdańska. Swoją sztukę oparł na wielkich umiejętnościach malarzy gdańskich. Wzorował się na Danielu Schultzu i Antonie Möllerze, ich obrazy nadały malarstwu Paetscha gdańskie refleksy. Był mistrzem obrazowania dużych figur, co doskonale widać w płaskorzeźbie wykonanej na budynku dzisiejszej szkoły w Gdańsku – Wrzeszczu. Potrafił w znakomity sposób w swoich monumentalno- modernistycznych pracach komponować figury w przestrzeni krajobrazu, stającego się jedynie tłem dla jego bohaterów. Po wojnie artysta osiadł w Hamburgu i nie powracał do lat swojej młodości . To typowe zachowanie dla artystów, którzy w Gdańsku ze swoją odrębną państwowością, w pełni czuli się Niemcami. Na jednej z ostatnich pośmiertnych wystaw, pokazano jedynie trzy jego gdańskie obrazy.
Paul Dannot, Dannowski (1890, Gdańsk –1943, Gdańsk)
Gdańszczanin, znany jako dobry portrecista, malarz architektury Gdańska. Malował również okolice miasta, do sztuki podchodził z wielką miłością. Poza techniką olejną często sięgał do trudnych akwareli. Zaprzyjaźniony był z innym bardzo dobrym gdańskim malarzem Bruno Paetschem, wspólnie namalowali kilka obrazów, niestety, sławiących idee narodowych socjalistów. Zachowały się zdjęcia takich obrazów, jednoznacznie wskazujące na ich preferencje; również zmiana nazwiska na Dannot może potwierdzać te przypuszczenia. Artysta należał do najzdolniejszych malarzy Wolnego Miasta Gdańska. Wiele jego dzieł przetrwało wojnę ale po jego nagłej śmierci zostały wywiezione do Niemiec.
Paul Lehmann Brauns (1885, Gdańsk-Nowy Port – 1970, Berlin)
Niemiecki pejzażysta, malował postimpresjonistyczne obrazy, przeważnie marynistyczne. Pochodził z portowej dzielnicy Gdańska – Nowy Port, ale mieszkając w Berlinie poświęcił się malowaniu Wysp Północnofryzyjskich, szczególnie upatrzył sobie Wyspę Föhr. Malował także motywy industrialne oraz ujęcia Hamburga, Berlina, Gdańska a także Karkonosze i Las Turyński. Jako młodzieniec mieszkał w Halle, gdzie później pracował w szkole średniej jako nauczyciel. W 1913 roku przeprowadził się do Berlina. Był bratem innego malarza, młodszego Georga. Aby jednak odróżnić się od jego osoby używając tego samego nazwiska Lehmann Fahrwasser, Paul zmienił nazwisko na pseudonim artystyczny Paul Lehmann Brauns. Jego prace posiadają muzea w Flensburgu i w Wyk auf Föhr.