Artyści
Malarz Austriacki, tworzący w manierze bidermeieru. Malował również pod pseudonimem Julius Horn.
Bernard Maximilian Strumhöfel (1853, Gdańsk–1913, Gdańsk)
Gdański malarz scen mitologicznych, scen rodzajowych, widoków Gdańska i portretów. Ukończył Akademię w Berlinie pod kierunkiem Juliusa Schradera (1871–1874). Między innymi namalował portret gdańskiego burmistrza Conrada Letzkau. Przez wiele lat był w Gdańsku nauczycielem malarstwa . Jego uczniami byli m.in. Arthur Bendrat i Berthold Hellingrath. Żył i tworzył w swoim rodzinnym mieście.
Naukę malarstwa rozpoczęła w1926 roku . W Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza w Krakowie nauki pobierała między innymi z Czesławem Rzepińskim i Adamem Gerżabkiem, z którym później, już po wojnie jako nauczyciele akademiccy spotkali się w Gdańsku. Od 1928 roku kształciła się w krakowskiej ASP w pracowni Władysława Jarockiego, a rok później już w Warszawie w pracowni Feliksa Szczęsnego Kowarskiego. Należała do grupy „Pryzmat”, z którą związana była od 1933 do 1938 roku. Współpracowała z Instytutem Propagandy Sztuki w Warszawie. W 1936 roku wyszła za mąż za Juliusza Studnickiego, z którym w 1937 roku wyjechała do Paryża, gdzie pogłębiała swoją wiedzę i umiejętności malarskie w pracowni Józefa Pankiewicza. Przez wszystkie te lata, kształciła swoje impresjonistyczne spojrzenie na sztukę. Jej malarstwo przepełnione jest naturą, światłem, kolorem, nastrojem, jest żywe i emocjonalne, sugestywne i indywidualne poparte wielką osobowością. Po wojnie Krystyna Łada Studnicka przyjechała wraz z mężem do Sopotu gdzie w grupie kolegów malarzy tworzyli od podstaw Wyższą Szkołę Plastyczną. Brała udział w organizacji życia artystycznego na Wybrzeżu jednocześnie była wykładowcą na uczelni gdzie doszła do stanowiska profesora. Brała czynny udział w odtwarzaniu gdańskiej i warszawskiej starówki. W 1957 roku uczestniczyła, również w dekorowaniu dworca kolejowego w Gdyni. W 1969 roku została wykładowcą w warszawskiej ASP. Wraz z mężem odbyła wiele ciekawych podróży artystycznych między innymi do Włoch, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii i ZSRR. Uczestniczyła w wielu wystawach. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego Warszawy, Poznania, Gdańska oraz w Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy.
Jeden z założycieli szkoły sopockiej. W latach (1945-1963) kierował katedrą Malarstwa Sztalugowego i Rysunku w gdańskiej PWSSP. Studia artystyczne odbył w Krakowie(1924-1929) w pracowni Józefa Mehoffera, Wojciecha Weissa, Karola Frycza oraz Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, z którym w1933 roku przeniósł się na dalsze studia do Warszawy. W 1937 roku odbył również półroczne studia w Paryżu u Józefa Pankiewicza. Był również współzałożycielem jednej z ważniejszych polskich grup artystycznych „Pryzmt”. Juliusz Studnicki był najczęściej nagradzanym malarzem szkoły sopockiej. Jego obrazy , szczególnie te z okres socrealizmu ,w których trzeba było odejść od pewnych kanonów malarstwa kolorystycznego na rzecz przedmiotowego ujęcia treści obrazu, na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki odnosiły sukcesy. Plastycy z Sopotu, wśród nich Studnicki nie odcinali się od korzeni malarstwa postimpresjonistycznego potrafili dalej malować z zachowaniem pewnych narzucanych wymogów, by wymienić obrazy: „Kościół w Chmielnie”, „Droga w Chmielnie”, „Gertruda Wysocka- przodownica pracy” czy „Gogol”. Urszula Rhunke Duszeńko asystentka prof. Studnickiego tak wspomina początek współpracy z nim: ”Wówczas bardzo ważne dla uczelni stały się wyjazdy w plenery. To właśnie profesor z Wnukową odkrył przepiękną wieś na Kaszubach, nad jeziorem Chmielno. Przez parę dobrych lat jeździliśmy tam na plenery, tam też odwiedzali nas ich znajomi, bardzo ważni ludzie z nimi zaprzyjaźnieni, w tym politycy z Warszawy. Te spotkania miały bardzo familiarny charakter…”. „Z sentymentem wspominam Juliusza Studnickiego , wspomina Zuzanna Strzelecka „Zula” studentka Artura Nacht- Samborskiego sąsiadka prof. Studnickiego – Ten niezwykle ciepły człowiek bardzo kochał dzieci wszystkie, nawet te z ulicy kochał jak swoje… odnosił się do nich jak do dorosłych. Pamiętam ,że nosił bardzo eleganckie okrągłe okulary i laseczkę zakończoną srebrną główką… Uwielbiał brydża i mógł grać przez 24 godziny bez odchodzenia od stolika. Niesamowita postać. Mądry ładnie mówiący, dowcipny, nie tylko na co dzień, ale dowcipny w swoim malarstwie i rysunkach. Potrafił także trafnie, za pomoc bardzo oszczędnych środków oddać sedno sprawy; to był majstersztyk. Jego żona, Krystyna Łada, też była utalentowaną i bardzo dobrą malarką…”. Jako malarz Studnicki przeszedł długą i konsekwentną drogę od impresjonizmu poprzez koloryzm aż do swojej sztuki, która pojawiła się jako malarstwo groteskowe, przedstawiające świat fantastyczny, urojony pełen nierzeczywistych postaci. Groteski Studnickiego są jednak dobrotliwe, pełne humoru i życzliwości. Malarz osiągał klimat dzięki przedstawianiu treści w sposób emocjonalny lecz zidentyfikowany, bardzo zwięźle . Kolor nakładał z nieprzeciętną wynalazczością i instynktem , uzyskując niesamowity wynik. W historii sztuki polskiej, chyba już przez nikogo nie powtórzony. Wystawiał od Nowego Jorku po Tokyo , jego prace znajdują się w zbiorach Museum of Modern Art w Nowym Jorku w Muzeach Narodowych Warszawy, Poznania, Gdańska, Szczecina, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Auschwitz- Birkenau oraz Muzeach Przemyśla, Bydgoszczy i Torunia.
Antoni Suchanek (1901, Rzeszów- 1982, Gdynia)
Antoni Suchanek należał do wyjątkowych polskich marynistów. Umiejętności zdobywał w solidnej szkole krakowskiego malarstwa. Technikę rysunku i wiedzę graficzną doprowadził do doskonałości. Studiował w pracowni Józefa Mehoffera i Teodora Axentowicza , od którego nauczył się sprawnie operować pastelami. Jak większość wybitnych malarzy wówczas otworzył się, również na modne wówczas szkoły malarstwa wiedeńskiego i monachijskiego. Po ślubie w 1924 roku, Suchanek osiedlił się w Bydgoszczy, gdzie do jego dotychczasowych doświadczeń dołączyła znajomość z Leonem Wyczółkowskim, który zamieszkiwał w pobliskim Gościeradzu. Właściwie ta znajomość w pełni utrwaliła jego umiejętności i wywarła największy wpływ na jego malarstwo. Był to również czas wyjazdów nad morze, które stało się głównym tematem jego prac. Artysta do czasów wojny wielokrotnie wystawiał w Zachęcie, należał do Ligii Morskiej i Kolonialnej, działał w Sekcji Morskiej Polskiego Towarzystwa Artystycznego. Mieszkał wówczas już w Warszawie, skąd w czasie wojny trafi do Oświęcimia za powiązania z Komendą Główną AK. Po wojnie artysta osiadł w Orłowie, gdzie zaprzyjaźnił się z Henrykiem Baranowskim. Wraz z Marianem Mokwą, Franciszkiem Szwochem, Stanisławem Roliczem i Eugeniuszem Dzierzenckim założyli w Gdyni Grupę Polskich Marynistów. Na Wybrzeżu jego talent rozkwitł, malował dużo, przede wszystkim morze i jego ulubiony motyw załamującą się morską falę podczas sztormu. Lubił malować również portrety i kwiaty, ale nigdy nie szukał nowych dróg wypowiedzi artystycznej i nie eksperymentował, do końca swych dni pozostał wierny solidnej szkole krakowskiego malarstwa.
Brak danych
Francuski malarz scen batalistycznych. Grafik, rytownik, pejzażysta.
Polski malarz. Studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie (1927-1928). Następnie do roku 1932 w warszawskiej ASP pod kierunkiem Felicjana Kowarskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. Był portrecistą, malował również sceny rodzajowe. Stworzył cykl zatytułowany „Polskie typy regionalne” i „Typy semickie”. Jest autorem portretów Ignacego Mościckiego, Edwarda Rydza- Śmigłego i Konstantego Rokossowskiego. Zajmował się scenografią, pracował w Teatrze Rozmaitości. Współpracował, już przed wojną z wydawnictwami przy tworzeniu ilustracji. Dużo wystawiał. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Wojska Polskiego.
Jan Szopiński (1892 ? ‒1971, Gdynia)
Z encyklopedycznych wiadomości dowiadujemy się, że walczył w legionach i w wojnie posko-bolszewickiej, został odznaczony orderem Virtuti Militari. Studia artystyczne odbył w prywatnej paryskiej Akademii de la Grande Chaumière. Z niepotwierdzonych informacji wynika również, że podczas pobytu we Francji był związany z polską dyplomacją. W Paryżu wystawiał między innymi z Olgą Boznańską. Często bywał w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, gdzie dość regularnie spędzał wakacje w gronie rodziny. Po wojnie uczestniczył w plenerze zorganizowanym przez kazimierskiego artystę Edmunda Johna. Kolejne wyjazdy do Kazimierza zaowocowały zaproszeniem przez Zenona Kononowicza do uczestnictwa w organizowanej przez niego grupie kazimierskich artystów. W 1956 roku powstała niezależna Grupa Kazimierska, skupiająca takich malarzy, jak Jan Karmański, Tadeusz Słupski, Zenon i Romuald Kononowiczowie i Jan Szopiński, w większości byli to koloryści. Artysta mieszkał wówczas w Gdyni i malował w domowym zaciszu. Jako prawy obywatel w wielu pracach, szczególnie pochodzących z początku lat 50., przyjął socrealistyczną manierę. Nie odszedł jednak od malarstwa postimpresjonistycznego . Losy Grupy Kazimierskiej są mało znane i czekają na opracowanie. Od 1950 roku artysta należał do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1961 roku uczestniczył w warszawskiej wystawie malarstwa w Muzeum Narodowym, a rok później w Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego.
Nadal pozostaje słabo poznanym twórcą polskiej sztuki. Jego prace posiada Muzeum Miasta Gdyni. Prezentowana praca pochodzi z prywatnego zbioru gdańskiego kolekcjonera Andrzeja Walasa.
Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie ukończył w 1906 roku. Był uczniem Leona Wyczółkowskigo. Specjalizował się w grafice. Jest autorem teki litografii „Morze polskie” wydanej w 1931 roku. Był członkiem stowarzyszenia „Wit Stwosz”, które prowadziło pracownię sztuki i przemysłu artystycznego w Krakowie . W1930 roku wszedł do Zarządu Towarzystwa Artystycznego Grafików w Krakowie. Wystawiał w krakowskim TPSP. W 1927 roku przyłączył się do bojkotu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych i wziął udział w Wystawie Niezależnych. Wystawa odbyła się w domu Józefa Sperlinga. Jednym z jej organizatorów był Wojciech Weiss, który również przygotował na nią plakat. W 1931 roku Stanisław Szwarc miał wystawę indywidualną w salonie Czesława Garlińskiego w Warszawie i w Pałacu Sztuki w Krakowie. Jego prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kazimierz Śramkiewicz (1914 Poniec - 1998 Gdańsk)
Jego losy splatały się niemal przez całe życie z losami prof. Władysław Lama. Spotkali się w poznańskim gimnazjum, gdzie rysunek wykładał Lam, później na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, gdzie prowadzący katedrę Malarstwa i Rysunku prof. Władysław Lam powierzył mu jako studentowi III roku asystenturę w swojej pracowni. Kazimierz Śramkiewicz ukończył Politechnikę Lwowską w 1939 roku i od razu zaczął wystawiać i to z dużym powodzeniem. Po wojnie, tak jak jego profesora, los skierował go do Oliwy, gdzie zamieszkali w jednym domu na ulicy Podhalańskiej 16 . Jednocześnie Śramkiewicz uzupełniał studia malarskie na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, gdzie w 1947 roku otrzymał dyplom . Całe lata czterdzieste artysta pracował jako wykładowca w Katedrze Rysunku i Malarstwa Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. Kiedy studiował jeszcze we Lwowie, jego przyszli koledzy, z którymi później spotkał się na początku 1950 roku w sopockiej PWSSP, studiowali jeszcze w Paryżu u Józefa Pankiewicza. To był przełomowy moment w twórczości Śramkiewicza, bowiem trafił do szkoły sopockiej w momencie rozkwitu koloryzmu polskiego. Jego obrazy z tego okresu, choć rozpoczął się socrealizm, zachwycają. Credo życiowe, którym kierował się, balansowało między naturą a muzyką. Był realistą. Jednak nie odtwarzał, lecz przekształcał, sięgał głęboko do zasobów swojego intelektu. Poszukiwał drogi, która byłaby przypisana tylko jego twórczości. Powstał zatem indywidualny, rozpoznawalny styl, kompozycja, kolor, stan ducha. Do końca życia wzbogacany, uaktualniany, osiągnął szczyt w pejzażach morskich, tematyce muzycznej, wreszcie w martwych naturach. Malował pejzaże w Oliwie, Gdyni, Gdańsku, ale także w Wenecji, Marsylii, Granadzie i na Sycylii. Kazimierz Śramkiewicz od 1967 był profesorem Malarstwa i Rysunku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Pracował na uczelni do 1996 roku. Wziął udział w ponad 300 wystawach indywidualnych i zbiorowych.
Malarstwo Tomaszewskiego wprowadza widza w magiczny świat. Wyobraźnia widza może być narażona na duży szok, metafizyczne wizje autora ocierają się o granice absurdu. Obrazy namalowane są z wielką precyzją, mistrzowską starannością z wykorzystaniem pracochłonnych technik malarskich. Przedmiotem rozważań autora jest kobieta, szukająca dla siebie dalszego ciągu w bezustannie trwającej ewolucji egzystencji . Tomaszewski studiował wydział malarstwa UMK w pracowni prof. Mieczysława Ziomka w Toruniu. Ma za sobą parę wystaw indywidualnych i zbiorowych, w kraju i za granią.
Iwan Trusz (1869 Wysock k./Równego - 1941 Lwów)
Wybitny malarz pochodzenia ukraińsko – polskiego. Ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie (1892-1897). Był uczniem profesorów : Izydora Jabłońskiego , Władysława Łuszczkiewicza, Leopolda Loefflera, a przede wszystkim Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego, który uważał go za jednego z najlepszych swoich studentów. Iwan Trusz po ukończeniu nauki w Krakowie, studiował jeszcze w Wiedniu i Monachium. Był jednak kontynuatorem, pejzażowej szkoły Jana Stanisławskiego. Malował na Ukrainie, w Galicji oraz we Włoszech, szczególnie przypadły mu do gustu widoki Rzymu, Wenecji i Lazurowego Wybrzeża. Podróżował również po Egipcie i Palestynie. Ulubionym motywem jego obrazów były jednak zakola Dniepru , Krym i Huculszczyzna. Charakterystycznym znakiem rozpoznawczym jego malarstwa był zabieg stosowany przy tworzeniu perspektywy , którą uzyskiwał za pomocą odpowiedniego nasycenia powietrza kolorem. Głębie i przestrzenie Trusza posiadały swój styl, rozpoznawalny i specyficzny dla jego twórczości. Impresyjne malarstwo plenerowe to niewątpliwie zasługa Jana Stanisławskiego, natomiast malarstwo portretowe, któremu równie często poświęcał się artysta, to z kolei zasługa Leona Wyczółkowskiego. Wpływ ten da się również zauważyć w prezentowanym „Portrecie Mikołaja Kostomarowa”. Obraz można było obejrzeć na jednej z niewielu prezentowanych w Polsce wystaw Iwana Trusza. Wystawa miała miejsce w Sopockiej Państwowej Galerii Sztuki w 2011 roku. Na początku XX wieku, artysta oddał się działalności społecznej. Był założycielem Towarzystwa Przyjaciół Ukraińskiej Literatury, Nauki i Sztuki. Malarstwo Iwana Trusza kolekcjonuje Ukraińskie Muzeum Narodowe we Lwowie. W swoich zbiorach posiada około 320 obrazów. Istnieje również spora prywatna kolekcja w Niemczech oraz kolekcje w Polsce. Obrazy Iwana Trusza na rynkach antykwarycznych w Europie pojawiają się bardzo rzadko i osiągają coraz wyższe notowania z tendencją systematycznie wzrastającą.
Obraz prezentowany jest w katalogu "Słoneczne akordy w palecie Iwana Trusza" - PGS - Sopot 2011, kolekcja prywatna.
Czesław Tumielewicz (1942 Lida)
Barwna postać gdańskiego środowiska artystycznego, profesor. Ma za sobą różne okresy twórczości artystycznej. Jest malarzem, ale w jego twórczości podstawę tworzą prace graficzne : akwaforty, akwatinty, monotypie, suchoryty. Wykładał w gdańskiej ASP. Jest uczniem Adama Gerżabka , u którego w 1968 roku kończył Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej. Studiował również grafikę u prof. Lucjana Mianowskiego w Poznaniu. . Olbrzymie możliwości warsztatowe i bogactwo potencjału pozwalają artyście na dużą lekkość i swobodę wypowiedzi. Błyskotliwość , talent, lapidarność wyrazu, trafność charakterów przedstawianych postaci zapewniają oryginalność i tworzą wyrazistą artystycznie osobowość autora. Artysta był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Jego obrazy opowiadają codzienną rzeczywistość, ale również zadają pytania o sens życia, czasami sięgają do treści mitologicznych czy tematów literackich. 20 listopada 2015 roku artysta obchodzi 50 lecie twórczości artystycznej.Tumielewicz jest laureatem nagrody Miasta Gdańska. Ma za sobą setki wystaw w kraju i za granicą.
Niemiecki grafik, ilustrator, rytownik. Uczeń Karla Köppinga wybitnego niemieckiego malarza i grafika . Ulbrich był twórcą licznych widoków Wrocławia, Gdańska, Malborka, Hanoweru, Rzymu oraz Egiptu. Przygotowywał ilustracje do inwentaryzacji zabytków sztuki śląskiej Hansa Lutscha.
Hans Urban (1874, Gdańsk - Gdańsk ?)
Studiował architekturę na Politechnice w Berlinie Charlottenburgu w latach 1907-10. Po studiach mieszkał i żył w Gdańsku, do którego przeprowadził się na początku wieku, wykonując tu sporo zleceń architektonicznych i malarskich. Prace na zlecenia architektoniczne i malarstwo ścienne wykonywał między innymi w Berlinie, Gdańsku, Sopocie i Jerozolimie. Szereg jego obrazów wskazuje na dużą znajomość gdańskiej architektury. Przy okazji malowania motywów starego Gdańska, na wielu malowidłach umieszczał tolkmickie lomy i galeasy dwumasztowe lomy frachtowe. Płaskodenne jedno- i dwumasztowe łodzie zalewowe. Jego pejzaże miejskie w sposób pełny oddają charakter miasta początku XX wieku. Jako architekt, naturalnym obrazem jego widoków było miasto, ale na tym tle wskazywał na wielkomiejski ruch kupiecki przy nabrzeżach portowych. Ulubionym miejscem scen malarskich artysty było Długie Pobrzeże w Gdańsku. Ruch i gwar na jego obrazach nie tworzyli ludzie, kupcy czy zwykli przechodnie, tę role odgrywały statki i łodzie, pływające po kanale portowym. Wydaje się, że oglądamy sceny z europejskich portów w Hamburgu czy Amsterdamie. Z wielkim upodobaniem umieszczał na swoich obrazach małe łodzie frachtowe morskich kupców południowego Bałtyku znane od Estonii po holenderskie wybrzeża, do 1939 roku odgrywające znaczącą rolę w małym ruchu handlowym. Artysta często odwiedzał Sopot. Tu odpoczywał i spacerował, odbywał piesze wycieczki brzegiem morza w stronę polskiego Orłowa. Tu również malował pejzaże Zatoki Gdańskiej, tak różne od wielkomiejskiego ruchu Gdańska.
Trudno powiedzieć co kierowało malarzem, ale rzeczywiście to mocno wyróżniająca go osobliwość spośród grona bardzo wielu malarzy ówczesnego czasu. Warto przypomnieć, że łodzie te malowali jeszcze Harry Schultz pochodzący z Elbląga, Gerharda Graf, Paul Dannowski, Fritz Heidingsfeld czy Stanisław Borysowski, artyści związani z Gdańskiem. Równorzędnym bohaterem pejzaży miejskich Hansa Urbana są wielkie budowle miasta. Na przykład na obrazie „Lomy na Motławie” są to trzy wielkie budowle górujące nad miastem: kościół św. Jana, Bazylika Mariacka i Ratusz Głównego Miasta, ale także kamienice kupieckie, położone na północnym brzegu kanału Motławy. Artysta wskazuje na bogactwo Gdańska z jego długą historią i ambicją mieszkańców. Niczym XVIII wieczny wedutysta, prezentuje piękny widok Gdańska, rzeczywiście oddając jego morski i kupiecki charakter. W innym widoku Długiego Pobrzeża namalowanym z Zielonego Mostu, artysta przedstawia wielki ruch przy nabrzeżach, ale i tu w zimowej scenerii malarz prezentuje kolejne wielkie, charakterystyczne budowle: Żuraw Portowy, Obserwatorium Astronomiczne Jana Heweliusza oraz Wielkie Spichlerze położone na wschodnim brzegu Motławy, to obraz harmonijnego rozwiązania urbanistycznego przedstawionego przez wytrawnego architekta, malarza.
W obrazach Hansa Urbana daje się zauważyć po wcześniejszym porządku, harmonii i majestacie wedut, zupełnie inny, nowy styl malowania. Miasto staje się przemysłowym organizmem, gdzie zaczyna dominować wielkomiejski ruch i nowa energia. Artysta zauważa te zmiany, przedstawia miasto tętniące życiem, będące ośrodkiem wymiany handlowej. Jednak w jego malarstwie co rusz powracają z utęsknieniem dawne chwile, poprzedniego okresu, tak jak w obrazie „Wielki Młyn i Kościół św. Katarzyny”, z dziećmi w scenerii zimowej rzucającymi się śnieżkami, przywodzącej na myśl okres zabawy i szczęśliwego dzieciństwa. Jak zawsze w wypadku artysty sztafaż daje klimat, a architektura swobodę operowania atrybutami solidnego malarstwa. Wydaję się, że jego związki z miastem były bardzo silne. Do dziś jednak nie wiadomo czy artysta dożył czasów wojny i gdzie został pochowany?
Theodor Urtnowski (1881 Toruń – 1963 Akwizgran)
Malarz i litograf, pochodzenia niemiecko - polskiego. Kształcił się w Berlinie u prof. Adolfa von Maennchena oraz krótko w Paryżu. Malował przede wszystkim Gdańsk i Malbork. Mieszkał w Wolnym Mieście Gdańsku, malował kościoły Starego Miasta, zaułki, uliczki , nabrzeża i panoramy. Swoją twórczość opierał na założeniach postimpresjonistycznych, jednak często jego weduty malowane były dość szybko i nosiły wyraźnie handlowy charakter. Wiele gdańskich panoram i wedut stanowi dziś nieoceniony materiał ikonograficzny. Jego obrazy pojawiają się dość często na aukcjach, szczególnie w Niemczech. Ulubionym miejscem jego obrazów było Długie Pobrzeże w Gdańsku wraz Żurawiem i ruchem statków na Motławie i to zarówno zimą jak i latem, pod wieczór i w pełnym słońcu. Jednak tego typu pejzaże miejskie nadal cieszą się sporym zainteresowaniem, zapewne ze względu na nazwisko autora. Ostatnie wywindowanie cen jego malarstwa, wydaje się zabiegiem nieco sztucznym i obliczonym na koneserów gdańskich pejzaży.
Theodor Urtnowski (1881 Toruń – 1963 Akwizgran)
Malarz i litograf, pochodzenia niemiecko - polskiego. Kształcił się w Berlinie u prof. Adolfa von Maennchena oraz krótko w Paryżu. Malował przede wszystkim Gdańsk i Malbork. Mieszkał w Wolnym Mieście Gdańsku, malował kościoły Starego Miasta, zaułki, uliczki , nabrzeża i panoramy. Swoją twórczość opierał na założeniach postimpresjonistycznych, jednak często jego weduty malowane były dość szybko i nosiły wyraźnie handlowy charakter. Wiele gdańskich panoram i wedut stanowi dziś nieoceniony materiał ikonograficzny. Jego obrazy pojawiają się dość często na aukcjach, szczególnie w Niemczech. Na prezentowanej powyżej panoramie doskonale widać, że nienaturalnie zagęszczony ruch portowy, artystycznej wymowie obrazu nie służy. Jednak tego typu pejzaże miejskie nadal cieszą się sporym zainteresowaniem, zapewne ze względu na nazwisko autora. Ostatnie wywindowanie cen jego malarstwa, wydaje się zabiegiem nieco sztucznym i obliczonym na koneserów gdańskich pejzaży.
Roman Usarewicz należał do najstarszych studentów sopockiej szkoły. Na pierwszym roku studiowali razem z nim: Kazimierz Ostrowski, Władysław Jackiewicz, Józef Łakomiak, Halina Bajońska a także: Jan Rzyszczak, Antoni Szymaniuk, Bernarda Świderska, Paweł Frołow. Studia ukończył w 1951 roku w pracowni Juliusza Studnickiego. Uczestniczył w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w 1955 roku, która odbywała się w warszawskim „Arsenale”. Z Sopotu w wystawie brali udział między innymi: B .Borowski, W. Jackiewicz, K.Ostrowski, W. Frydrych , M.Baryłko. Sopocianie wystawili wówczas ponad 20 z 200 prezentowanych tam obrazów. Był to przełomowy moment w twórczości Romana Usarewicza. Arsenał kończył okres realizmu socjalistycznego. Jednocześnie zakończył w jego twórczości okres koloryzmu. W1958 roku w gdańskiej PWSSP pojawił się Piotr Potworowski , który wywarł na nim bardzo duże wrażenie, kierując jego drogę artystyczną w stronę indywidualnych poszukiwań, z takiej możliwości wówczas skorzystali jeszcze : B.Borowski, J.Zabłocki , W.Jackiewicz i K. Ostrowski. Usarewicz w swoich poszukiwaniach poszedł najdalej i definitywnie skończył ze starą szkołą ,odcinając się od wszelkich związków z naturą ,przekreślając wszystko co łączyło się z manierą szkoły sopockiej. W 1963 roku kierował katedrą projektowania plastycznego prowadząc pracownię kompozycji i technik plastycznych. W swoich obrazach porządek geometryczny przypisał zasadom budowania kompozycji ,bez zbędnej narracji poszukiwał syntezy formy. Zawężał skalę środków stylistycznych i ikonograficznych. Pełen pomysłów podejmował ciągle wyzwania eksperymentowania, również ze światłem. Swoją twórczość zbliżał do założeń Kandinskiego „poszukiwania i wyzwolenia tkwiących w człowieku sił duchowych… uzewnętrznieniu treści wewnętrznych…”. Te założenia, powiedzmy dziś określić można jako abstrakcję eksperymentalną-informel. Pod koniec swego życia zainicjował w gdańskiej PWSSP działalność katedry innych mediów, zajmując się funkcjonowaniem sztuki w kontekście miasta. Paradoksalnie Roman Usarewicz wychowanek szkoły sopockiej był inicjatorem zmian ,które gdańskiej sztuce narzucały nadchodzące czasy. Po śmierci artysty jego koncepcje artystyczne znalazły godnych kontynuatorów. Swoje prace Usarewicz wystawiał w wielu europejskich krajach.
Brak danych
Lekcje rysunku brała u grafika i miedziorytnika Rudolfa Mauera w Królewcu. Po przeniesieniu się do Berlina naukę kontynuowała u malarza portrecisty Karla Stauffer- Berna, u którego studiowała również inna niemiecka ekspresjonistka Käthe Kollwitz. Później uczyła się w Monachium u modernisty Wilhelma Dürra. W tym czasie pracownię dzieliła z Olgą Boznańską. Brała udział w wystawie „Secesja Berlin-1899” i „Secesja Freie.” W 1915 roku przygotowała znany cykl litografii zatytułowany „Kobiety w czasie wojny.” Wystawiała w Dreźnie, Lipsku i Monachium.
Julius Wentscher (1881, Królewiec – 1961)
Syn Juliusa, urodzonego w Grudziądzu (1842) znakomitego pejzażysty, absolwenta Akademii w Królewcu i Berlinie. Julius Wentscher junior był wychowankiem ojca, po czym na studia wyjechał do paryskiej Académie Julian. Malował sceny rodzajowe, pejzaże i konie. Mieszkał w Berlinie, ale często podróżował m.in. na Kretę i Daleki Wschód, gdzie również odwiedził indonezyjską wyspę Bali. Jego malarstwo wraz z latami mocno zmieniało swoje oblicze. Stawało się coraz nowocześniejsze.
Willibald Werner (1868, Berlin – 1931, Berlin)
Studiował w Berlinie u prof. Augusta Kaselowskiego. Malował pejzaże i widoki miast. Zajmował się również ilustracją. Znana jest bardzo interesująca seria pocztówek z widokami oliwskiego parku, wykonana w technice akwareli. Gdańskie malarstwo Willibalda Wernera z przełomu XIX i XX wieku nawiązuje w swoim klimacie do malarstwa impresjonistycznego. Na początku wieku brał udział w Wielkich Wystawach Sztuki w Berlinie (1904, 1905, 1908). Ulubionym motywem jego gdańskich obrazów były widoki na Długie Pobrzeże malowane najczęściej z Zielonego Mostu. Malował je w różnych porach roku. Szczególnie interesujące są jego obrazy marynistyczne. W kolekcji Andrzeja Walasa znajduje się wiele jego interesujących dzieł przedstawiających stare miasto, port w Gdańsku widoki Parku Oliwskiego.
Jerzy Wielicki (1928 Warszawa – 1996 Gdynia)
Studia rozpoczął w roku 1947 w sopockiej szkole plastycznej. Osobowość twórcza artysty rodziła się pod okiem wielu znakomitości polskiego malarstwa. Pierwszymi nauczycielami młodego studenta byli profesorowie Juliusz Studnicki i Jacek Żuławski mający za sobą krótki okres nauki w paryskiej filii krakowskiej ASP. Ostatni rok studiów Wielicki spędził już w Warszawie , kończąc je w 1951 roku u prof. Jana Seweryna Sokołowskiego, mającego przedwojenne doświadczenia z ugrupowaniem „Pryzmat”, podobnie zresztą jak Juliusz Studnicki , który był współzałożycielem „Pryzmatu”. Rodowód artystyczny wywodził się zatem z głębokiej tradycji malarstwa postimpresjonistycznego opartego na poszukiwaniach kolorystycznych . Artysta interesował się również rosyjską awangardą , wszystko to spowodowało indywidualne , bardzo osobiste spojrzenie na sztukę. Sztukę opartą na wielkiej wiedzy wynikającej z geniuszu profesorów, talencie, lekkiej ręce, pewnej zwiewności formy, swobodnym rozstrzyganiu zagadnień narracyjnych i niezwykłym stosunku do koloru. Artysta ostatnie lata swego życia spędził w Gdyni. W 1972 roku otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Szczecina na Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego, a w 1982 roku pierwszą nagrodę w międzynarodowym konkursie firmy Rowney w Londynie. Prace twórcy prezentowane były na licznych wystawach między innymi w Szwecji, Wielkiej Brytanii, Francji, Finlandii.
Malarz niemiecki, marynista. Malował widoki portów, żaglowce, kutry rybackie, statki oraz pejzaże. Kształcił się w Norymberdze, Monachium i Hamburgu. Malował techniką impastową. Przez pewien czas należał do kolonii artystycznej w Worpswede, gdzie tworzyło wielu niemieckich ekspresjonistów. Miał tam kontakt z wielkimi malarzami niemieckimi : Fritzem Mackensenem, Otto Modersohnem, Carlem Vinnenem. Miesiące zimowe chętnie spędzał na południu Europy i w Północnej Afryce. Jego obrazy często pojawiają się w renomowanych domach aukcyjnych.
Wilhelm Carl Räuber (1849,Kwidzyn-1926,Monachium)
Studia rozpoczął w 1869 roku w Królewieckiej Akademii Sztuki. Po trzech latach na dalszą naukę pojechał do Monachium gdzie przystąpił do pracowni prof. Wilhelma von Dieza. W Monachium pozostał już do końca życia. Reprezentował typowy wywodzący się ze „szkoły monachijskiej” styl malowania. Od roku 1879 brał udział w licznych wystawach, a w 1880 roku otrzymał złoty medal na pokazie w Düsseldorfie. W trzy lata później na wystawie w Monachium nagrodzony został medalem II klasy. Był malarzem historycznym, malował również sceny rodzajowe : targi koni, bitwy, jeźdźców, polowania, a także portrety. Jego obrazy na aukcjach sztuki osiągają wysokie ceny.
Moritz Wimmer ( XIX – XX w.) Gdański malarz przełomu XIX i XX wieku. Malował sentymentalne widoki Gdańska. Pracował w teatrze jako malarz – scenograf. Był ilustratorem, projektował pocztówki z widokami Gdańska i Berlina, Jego małe prace często pojawiają się na aukcjach w Niemczech i Anglii. Osiągają notowania rzędu 200-800 Euro. W 2013 roku jego obraz pojawił się na wystawie „Malarstwo Gdańskie 1850-1950”, która miała miejsce w Muzeum Sopotu. Akwarela przedstawiała Kościół św. Brygidy i namalowana została w 1919 roku. Wimmer był realistą, bardzo dokładnie przedstawiał widoki Gdańska, często również stosował sztafaż. Wiele jego prac ma charakter nostalgiczny, wywołujący tęsknotę za dawnym Gdańskiem. W początkowym okresie swojej kariery jego uczniem był Arthur Bendrat. Akwarela „Targ Rybny” prezentowana była na wystawie w gdańskiej galerii ZPAP w czerwcu 2014 roku i znajduje się w katalogu „Malarze XIX- wiecznego Gdańska” z kolekcji Andrzeja Walasa.
Niemiecki akwarelista i grafik. Prawie przez całe życie związany z Dreznem, gdzie najpierw ukończył Szkołę Rzemiosł Artystycznych a później Akademię Sztuk Pięknych. Był artystą reprezentującym niemiecki ekspresjonizm. Jego grafiki i akwarele silnie nawiązywały do tego nurtu, ale malował również zwykłe, klasyczne pejzaże. Jego prace znajdują się w galeriach i muzeach Berlina , Hamburga, Dallas, Chemnitz i Buxtehude.
Malarz i grafik, przede wszystkim jednak wielki specjalista w sferze technik grafiki artystycznej. Studiował w krakowskiej ASP (1902-1912). Był wychowankiem Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Józefa Pankiewicza. Sam później został profesorem krakowskiej uczelni . Kontynuował wielką pracę nad polską szkołą grafiki rozpoczętą przez Wyczółkowskiego i Pankiewicza. Prowadził wiele doświadczeń związanych z tą techniką np. wprowadził barwne pastele do litografii . Wytyczał nowe drogi, eksperymentował, opracował nowatorskie metody nauczania grafiki artystycznej. Był realistą zwróconym w stronę dawnych mistrzów, obojętnym na nowoczesną sztukę. Jego asystentem przez pewien czas był utalentowany Jan Rubczak. Wojnarski związany był z ugrupowaniami „Niezależni” i „Zwornik”. Swoje pejzaże malował w niewielkich formatach pod dużym wpływem swego profesora Jana Stanisławskiego. Najbardziej znanymi jego pracami są jednak grafiki : akwaforty, miedzioryty i litografie. W 1937 roku na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu zdobył złoty medal, w tym samym roku, tuż przed śmiercią został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Narodowym w Warszawie.
Dzieciństwo spędził w Cieszynie. Do czasów studiów w Krakowie (1932- 1939) mieszkał jeszcze we Lwowie i Kowlu. Był uczniem Stanisława Kamockiego, potem został jego przyjacielem. Po studiach przebywał w Rzymie na stypendium w Accademia di Belle Arti. Był instruktorem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie. Po wybuchu wojny, Franciszek Wójcik przeniósł się do Zakopanego . Malował realistycznie, przeważnie pejzaże przedstawiające widoki Tatr i Zakopanego, ale także martwe natury i portrety. Często malował także wnętrza kościołów. Był członkiem ZPAP. Miał ponad 50 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Za swoją twórczość był często nagradzany.
Stanisław Wójcik (1919, Kęty -1992, Wołomin)
Był najmłodszym dzieckiem Katarzyny z Giżyckich i Józefa Wójcika, mistrza włókienniczego. Gimnazjum oo. Karmelitów Bosych im. św. Józefa następnie Gimnazjum Państwowe ukończył w Wadowicach. W 1936 roku wstąpił do Prywatnej Szkoły Sztuk Pięknych Alfreda Terleckiego w Krakowie. Po jej skończeniu rozpoczął studia od drugiego roku w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie studiując w pracowniach profesorów: Fryderyka Pautscha i Zbigniewa Pronaszki. Studia ukończył z wynikiem bardzo dobrym w 1947 roku. Na wiosnę 1948 roku przyjechał do Trójmiasta , gdzie w Sopocie rozpoczął pracę w Ognisku Kultury Plastycznej. W latach 1950- 1963 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie i Gdańsku. Prowadził pracownię malarstwa ściennego, kompozycję oraz malarstwo na Wydziale Architektury Wnętrz, jednocześnie pracując twórczo. Włączył się również w projektowanie malarstwa ściennego na Starym Mieście w Gdańsku. W 1970 roku wraz z drugą żoną, również malarką, zamieszkał w Wołominie. Rozpoczął drugi etap kariery artystycznej.
Marek Wróbel (1956 Gdańsk.)
Obrazy Marka Wróbla niosą olbrzymi ładunek optymizmu. Intensywność barw i energia która bije z nich jest niezwykła. Jego obrazy są dynamiczne. Kolory zestawia według pewnego, sobie znanego scenariusza, który dokładnie kontroluje. Jest uczniem trech profesrów gdańskiej uczelni Kiejstuta Bereźnickiego , Władysława Jackiewicza i Hugona Laseckiego.W pewnym sensie może tłumaczyć to taki , a nie inny charakter jego malarstwa, choć wydaje się że sięga jeszcze głębiej, do malarzy tworzących również szkołę sopocką, kolorystów. Idee i zasady zapisane w manifeście kolorystów przed wojną przez Jana Cybisa są poniekąd przez Wróbla respektowane. Jednak w jego malarstwie poczuć można powiew abstrakcji ekspresyjnej, która była dość modna w czasie kiedy kończył w 1984 roku gdańską PWSSP. Sam artysta odwołuje się do szkoły nowojorskiej i całego nurtu "action painting" lat 40. i 50. Uważa, że temat obrazu jest jedynie pretekstem do całego wydarzenia, które rozgrywa się na płótnie. Najważniejszy jest nastrój i nie to co widzimy lecz odczuwanie tego co widzimy. Powstał zatem swoisty styl jego obrazów, kolorowy, z ciekawie łączącymi się ze sobą barwami, żywiołowy i dynamiczny, dobrze zakomponowany z zachowaniem swojej osobistej estetyki. Maluje morze i ścigające się jachty, ale jego ulubionym motywem są żagle. Marek Wróbel wystawia od 1985 roku, zebrał wiele nagród i jest stypendystą Marszałka Województwa Pomorskiego z 2004 roku.
Zdzisław Król (1921, Kraków –2002, Gdańsk)
Niewątpliwie należał do najstarszego pokolenia powojennych polskich grafików. Związany był z Krakowem, Gdańskiem i Wrocławiem. Studia rozpoczął w 1944 roku w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, uczelnię ukończył w 1948 roku. W 1951 roku ukazała się w Bibliotece Gdańskiej – seria graficzna nr 3, publikacja zatytułowana „Gdańsk”, do której rysunki wykonywał Zdzisław Król. W sposób dokumentujący w 52 rysunkach autor z dużą swobodą ukazał odbudowujący się Gdańsk. Znane są również jego drzeworyty i linoryty polskiego Wybrzeża z początku lat 60., prezentujące Sopot i Orłowo. Artysta współpracował z „Głosem Wybrzeża” i „Wieczorem Wybrzeża”
Julius Zielcke (1826, Gdańsk - 1907, Rzym)
Prawdopodobnie na pierwsze lekcje malarstwa uczęszczał jeszcze w Gdańsku. Na dalszą naukę wysłano go w ramach stypendium w roku 1845 do Düsseldorfskiej Akademii, gdzie trafił do pracowni Friedricha Wilhelma Schadowa. W czasie studiów był jednym z założycieli artystycznego stowarzyszenia „Malkasten”. W rok po ukończeniu nauki (1852) Zielcke wyjechał do Rzymu. W podróży towarzyszył mu pisarz Joseph von Scheffel. Rzym zrobił na artyście niesamowite wrażenie, miasto okazało się wymarzonym miejscem do zamieszkania i podjęcia pracy twórczej. Odbywał wiele podróży po Włoszech, malował Neapol, Capri, Sycylię. W początkowym okresie pobytu w "wiecznym mieście", zaprzyjaźniony był z niemiecko - szwajcarskim wulkanologiem , znawcą historii Wezuwiusza Immanuelem Friedlaenderem. Julius Zielcke był malarzem romantycznym, malował krajobrazy pełne poetyckiej zadumy. Czasami posługiwał się pewnym kanonem, idealnej prawdy, wyróżnionym przez francuskiego krytyka sztuki Rogera de Pilse’a, który w rzeczywistości nie istnieje. Polegał ona na łączeniu istniejących widoków z doskonałymi różnymi innymi fragmentami krajobrazu w jedną całość. Służyło to uzyskiwaniu idealnego piękna. Artysta był człowiekiem samotnym i tak też umarł. Jego spuściznę przejął malarz Attilio Simonetti i antykwariusz Louis Kempner. Niektóre jego obrazy na aukcjach sztuki osiągają bardzo wysokie ceny.
Stanisław Żukowski (1911, Wilno – 1983, Gdańsk)
Grafik, pedagog, uprawiał drzeworyt, linoryt, akwatintę i mezzotintę. W latach 30. studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie pod kierunkiem Jerzego Hoppena, techniki wklęsłodrukowe oraz Ludomira Ślędzińskiego, rysunek i kompozycję, a także w Warszawie grafikę w pracowni Edmunda Bartłomiejczyka i Tadeusza Pruszkowskiego malarstwo. Podczas kampanii wrześniowej z grupą gen. Kleeberga dostał się do niewoli do obozu w Woldenbergu. W 1971 roku założył Gdańską Doświadczalną Pracownię Graficzną ZPAP „Oficyna” Wojenne przeżycia utrwalił w „Tece Obozowej” oraz w tece „Obóz jeńców IIC” (Woldenberg 1943) Po wojnie w Gdańsku wraz z Janem Kilarskim ratował zabytki miasta. Wydał też tekę „Ruiny Gdańska”, a w1950 roku „Tekę rybacką” ukazującą pejzaż Zalewu Wiślanego, a także portretował zabytki Kaszub. W latach 60, związany był z Muzeum w Malborku.
Studia malarskie rozpoczęła w 1930 roku w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych jeszcze pod panieńskim nazwiskiem Hanna Jasińska. Studiowała w pracowniach Felicjana Szczęsnego Kowarskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. Do Paryża na dalsze studia wyjechała w 1935 roku, tam wraz Jackiem Żuławskim przyszłym mężem studiowała u Józefa Pankiewicza. Jacka Żuławskiego poślubiła w1938 roku, po czym wyjechała z nim w podróż poślubną do Włoch. Powróciła do kraju, aby osiedlić się w Gdyni gdzie została nauczycielem rysunku. Po wojnie należała do grupy założycieli Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie, który od września1945 roku organizowała wraz z Januszem Strzałeckim pierwszym rektorem uczelni, Krystyną Ładą Studnicką , Juliuszem Studnickim, Józefą i Marianem Wnukami i swoim mężem Jackiem Żuławskim. Reprezentowała wielki smak malarski i wytrawną kulturę plastyczną. Malowała pejzaże i sceny rodzajowe. W1947 roku objęła pracownie ceramiki, a w latach 1956-1957 była współtwórczynią grupy „Kadyny”. Stworzyła na Wybrzeżu ośrodek ceramiki, który w tamtych latach był pewną sensacją na skalę ogólnopolską, bowiem w Sopocie powstawały przedmioty użytku codziennego takie jak: wazony, talerze ,patery, kubki o wyraźnym charakterze artystycznym. Starała się zerwać ze starą tradycją traktowania ceramiki jako rzemiosła. Była autorką wielu realizacji z dziedziny malarstwa monumentalnego oraz ceramiki dekoracyjnej. Brała udział w realizacji fresków kamienic Starego Miasta w Gdańsku oraz Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Stworzyła polichromie ściany „Torwaru” , wnętrza Domu Prasy w Kazimierzu oraz mozaiki na Placu Konstytucji w Warszawie i na dworcu kolejowym w Gdyni. Hanna Żuławska z Wybrzeżem związana była do 1978 roku, była profesorem nadzwyczajnym PWSSP w Gdańsku. Umiała połączyć różne dyscypliny twórcze . Potrafiła znaleźć w nich wszystkich wspólny mianownik, tak aby oddać jednolity i spójny charakter swojego malarstwa i prac ceramicznych. Jej prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie i w Gdańsku.
W historii sztuki polskiej był jednym z tych malarzy, który uważał, że malarstwo jest jedyną drogą życia i że droga ta prowadzi jedynie przez Paryż. Tak myślała większość kapistów polskich. W1935 roku Żuławski wyjechał na studia do Józefa Pankiewicza rezydującego w Paryżu, wychowującego tam wielu polskich kolorystów. Zanim jednak do tego doszło, odbył studia najpierw w Krakowie w pracowni Władysława Jarockiego i Wojciecha Weissa, a następnie od1929 roku w Warszawie u Felicjana Szczęsnego Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego. Przed samą wojną zjawił się w Gdyni gdzie został nauczycielem gimnazjalnym. Po wojnie wraz z żoną Hanną, malarką przyjechał ponownie na Wybrzeże. Należał do grona założycieli Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie osobiście zbierając we wrześniu 1945 roku na ulicy Bohaterów Monte Cassino zapisy do szkoły plastycznej. Był kolorystą z doskonałym wykształceniem, należał do grupy malarzy, którzy stworzyli cały nurt nazwany później „koloryzmem polskim”. Tworzył malarstw ścienne, jego prace są bardzo kameralne. Interesował się pejzażem, martwą naturą, portretem, aktem, malowa sceny rodzajowe. Dążył do dużych uproszczeń eliminując wiele szczegółów miał jednak pewną skłonnością do monumentalizmu. Jacek Żuławski pochodził z bardzo dobrej rodziny, jego kuzynem był Marek Żuławski malarz, mieszkający w Londynie. Po wojnie wiele razy spotykali się, również w Sopocie, łączyła ich wielka miłość do gór i morza. W latach socrealizmu, poświęcił się pracy przy odbudowie i rekonstrukcji ulicy Długiej i Długiego Targu w Gdańsku. W1965 roku Żuławski objął pracownię dyplomową malarstwa gdańskiej uczelni. Całe powojenne życie spędził na wybrzeżu, jednak na ostatnie dni swojego życia przeprowadził się do Warszawy .Moment ten tak wspomina jego koleżanka, malarka Urszula Rhunke Duszeńko… ”Tej nocy z Warszawy dzwoniła do mnie co chwilę Józka Wnukowa, która do końca była przy nim, trzymając go za rękę. Pamiętam te dramatyczne telefony, strasznie to przeżyliśmy. Tej nocy zdałam sobie sprawę z faktu, że nieodwracalnie odchodzi pewna epoka, kończy się dotychczasowy świat… Po naszych profesorach już na zawsze zostanie w sztuce polskiej koloryzm. Ciekawe, czy po nas zostanie i przetrwa „szkoła sopocka”.