Należy do malarek, które jeszcze do dziś pojawiają się we wspomnieniach o artystycznym, kolorowym życiu Sopotu. Halina Bajońska była jego częścią, większość życia spędziła na Wybrzeżu. Jeszcze sporadycznie, ale co jakiś czas na rynku antykwarycznym pojawiają się jej obrazy.

Przyjazd nad morze nie był taki prosty. Urodziła się w Poznaniu (1921). Brała udział w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz Armii Krajowej. Po wojnie studia ukończyła w Sopocie, ale rozpoczynała je w Poznaniu, u prof. Wacława Taranczewskiego i prof. Eustachego Wasilkowskiego. Na Wybrzeże przyjechała wraz z siostra Krystyną, też malarką. Sopocką PWSSP ukończyła w roku 1951. Włączyła się w odbudowę Starego Miasta w Gdańsku.

W latach 50. współpracowała z Teatrem „Miniatura”. Jako przedstawicielka dużej reprezentacji sopockiego malarstwa wzięła udział w warszawskim „Arsenale” (1955) przedstawiając obraz zatytułowany „Krajobraz zimowy”. Była tak jak jej pierwsi wykładowcy malarstwa zdeklarowaną kolorystką, ale nie wywarzała dawno otwartych drzwi, nie eksperymentowała, trzymała się głównego nurtu polskiego koloryzmu. Uważała, że to co zostało już odkryte nie podlega poprawie. Doceniała sztukę pejzażu, szczególnie upodobała sobie malarstwo marynistyczne, ale malowała także martwe natury i kwiaty.

Oglądając jej prace można odnieść wrażenie, że zapatrzona była w malarstwo polskich Bretończyków, malujących płaskimi barwnymi o nieco uproszczonej formie plamami. Co prawda jej spokojny Bałtyk różnił się od potęgi Oceanu Atlantyckiego, ale zachowywała delikatną jedność kolorystycznej rzeczywistości, przykładem może być praca zatytułowana „Zatoka Pucka”. Była malarką emocjonalną, nie moda lecz natura podpowiadała jej realistyczny obraz świata, ale tworzony ze smakiem, bogaty w przeżycia, indywidualny.

W roku 1994 powróciła do rodzinnego Poznania, gdzie w roku 2006 zmarła.

Stanisław Seyfried