Wystawa „Malarze XIX-wiecznego Gdańska” dla publiczności zostanie udostępniona w sobotę 31 maja w gdańskiej Galerii ZPAP na ul. Piwnej. Zaprezentowanych zostanie dwudziestu ośmiu gdańskich malarzy i pięćdziesiąt dwa obrazy z prywatnej kolekcji Andrzeja Walasa. To rzadka okazja, bowiem wystaw prezentujących sztukę XIX wieku jest bardzo mało. Gdańscy artyści, pierwsze szlify wtajemniczenia  malarskiego zdobywali w miejscowej szkole sztuk pięknych ...

W kultowym, wręcz magicznym miejscu w sobotnie przedpołudnie otwarto w Sopocie Kulturalną plażę Trójki. Radio jeszcze nie zginęło. Pojawiły się tłumy słuchaczy radia naszej młodości. Radia, które trwa i ma się dobrze. Jak to miło było patrzeć na te twarze prawdziwych rozumnych radiowych melomanów, którzy wiedzą kto to był Roman Waschko, Andrzej Woyciechowski czy Andrzej Turski, a jazz prezentowany przez Jana „Ptaszyna” Wróblewskiego nie przeszkadza im w zasypianiu.

Zabrakło tylko żydokomuny, a było blisko oraz casusu Arno Brekera, tylko ciekawe kto miałby odgrywać rolę Adolfa Zieglera? Tego jeszcze nie było. Różne brednie słyszałem na temat szkoły sopockiej, ale to co usłyszałem podczas wykładu doktora Historii Sztuki z Uniwersytetu Gdańskiego przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

„Malarze XIX – wiecznego Gdańska”, to tytuł niezmiernie ciekawej wystawy, prezentującej dokonania nadal mało znanych artystów, tego burzliwego dla Gdańska wieku. Na wystawie zobaczymy obrazy malarzy  urodzonych nad Motławą,  ale również i tych, którzy zauroczeni miastem, zostali już tu do końca swych dni. Prezentowane będąi również dzieła artystów pochodzących z okolicy, bardziej lub mniej związanych z Gdańskiem.

Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie do 11 maja 2014 roku prezentuje wystawę prof. Andrzeja Pawłowskiego.  Osiemdziesiąt osiem prac stanowi trzynaście cykli oraz dwa filmy. Dzieła pochodzą lat 1954–1984.

Danuta Joppek, znana i uznana gdańska malarka, od pewnego czasu przygotowuje cykl wystaw według swojego autorskiego pomysłu, zatytułowany „W drodze”. Klucz jakim posługuje się przy zapraszaniu gości, jest nieco tajemniczy.

Postać Fritza Pfuhle, malarza, humanisty, gdańszczanina wymaga drugiego spojrzenia. Tego od strony niemieckiej, na które uważni czytelnicy poprzedniego artykułu o profesorze, zwrócili mi uwagę. Tym bardziej łatwiej  będzie mi dalej odsłaniać jego życie i osobowość. Osobowość wielkiego artysty mieszkającego w Gdańsku, Wolnym Mieście Gdańsku ze swoją skomplikowaną  państwowością i sytuacja polityczną. Nasuwa się zatem temat, przynależności artystów gdańskich do NSDAP. Do dziś kwestia ta wzbudza wiele emocji i kontrowersji -  bez publikacji, choć ważna, wstydliwa, warta odsłony i znajomości. Wielu artystów gdańskich musiało się z tym problemem zmierzyć.  Trudno być sędzią lub adwokatem w przypadku Fritza Pfuhle,  ale jego mało znana postać dla historii gdańskiego malarstwa wydaje się być tak ważna, że warto ją poznać i o niej pisać.

Bywają jeszcze na świecie miejsca gdzie pejzażystów w rozumieniu starej szkoły Stanisławskiego nosi się na rękach. Wojciech Górecki jest chyba jedynym polskim malarzem , który otrzymał  honorowe wyróżnienie przyznawane przez  The Art  Renewal Center w Stanach Zjednoczonych,   organizację nagradzającą za   przywracanie wysokich   standardów sztuki malarskiej na świecie.  Swój  wielki kunszt potwierdza również w  kraju,  olbrzymim gronem wielbicieli tradycyjnego pejzażu. Wydaje się,  że siłę czerpie właśnie  dzięki, dziś może trochę archaicznej szkole  krakowskiego malarstwa pejzażowego początku XX wieku. To klasyka naszego pejzażu , która mimo wszystko zachowuje jeszcze pewną świeżość w rozumieniu historii gatunku.

Droga artystyczna wyznaczona jego twórczością nie jest zapisem historii Gdańska,  jest  natomiast wyrazem niepowtarzalnego klimatu który unosił się nad tym miastem. Miejscem gdzie mieszkali różni ludzie ; dobrzy i źli,  bogaci i biedni, Polacy i Niemcy, Żydzi i muzułmanie. Rozstrzygające inspiracje malarskie artysty nastąpiły na przełomie wieku XIX i XX , kiedy kończył swoją edukację. Trudno zatem sadzić że jego malarstwo poruszy, zrobi wrażenie , odkryje coś nowego. Jednak w jego artyzmie jest coś świeżego, czego wcześniej w gdańskim malarstwie nie było. Fritz Pfuhle (1878-1969) ma za sobą doświadczenia znakomitej szkoły kopenhaskiej.

Początek XX wieku przyniósł wielkie ożywienie w gdańskim malarstwie. Artyści  zapragnęli opuścić zatęchłe mury miasta i wyjść na łono natury, odetchnąć świeżym powietrzem i spojrzeć z większej perspektywy na horyzont. Wyzwolenie nowego myślenia nadeszło z zachodu, pozwalało na  impresyjny sposób widzenia przyrody.

Klimat i urodę Oliwy,  wydaje się, że najpełniej oddają stare grafiki. Techniki graficzne, znane od połowy XV wieku, dość szybko zyskały  popularność. Ich dużym walorem była stosunkowo wierna możliwość odtwarzania szczegółów architektonicznych. Do momentu powstania fotografii : miedzioryty, staloryty, drzeworyty, akwaforty, akwatinty, litografie dostarczyły nam wiele pięknych i wiernych widoków Oliwy. Duża część z nich do dziś zachowała się w gdańskich muzeach, spore kolekcje posiadają miłośnicy tematu.

Wojciech Kossak należy do najpopularniejszych, najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy. Często jednak, a w zasadzie w większości przypadków, kojarzony jest z krzywdzącym obrazem swojej osoby, chodzi o wizerunek ułana z koniem i wiejskiej dziewczyny, zazwyczaj stojących przy studni. Niestety, do dzisiejszego obrazu Wojciecha Kossaka, w znacznej mierze przyczynił się jego syn Jerzy. Nawiasem mówiąc bardzo zdolny malarz.

August von Brandis w Gdańsku mieszkał zaledwie parę lat, od 1904 do 1910 roku. Do miasta przybył prawdopodobnie na zaproszenie Alberta Carstena, głównego projektanta Technische Hochschule (Politechnika Gdańska), jednocześnie pierwszego prorektora i kierownika Katedry Architektury. W dopiero co powstałej uczelni na Wydziale Architektury wykładał rysunek i malarstwo pejzażowe

Kiedy w połowie lat 90-tych, po raz pierwszy zobaczyłem obrazy Wacława Szczeblewskiego (1888-1965), od razu zadałem sobie pytanie, dlaczego nie znam tego malarza?

Urok tego miejsca dostrzegli już książęta pomorscy. Jak mówią podania, założycielem miejscowego klasztoru dla sprowadzonych z Danii, Cystersów był  książę Subisław. Jednak to jego syn  Sambor, pozostawił najstarszy dokument dotyczący Oliwy, akt donacyjny sporządzony w 1178 roku. 

Laureatami ostatnich dwóch edycji gdańskiej nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego byli Tadeusz Dominik i Stanisław Rodziński. W tym roku przyszedł czas na pełnego abstrakcjonistę, Stanisława Fijałkowskiego.

W XI edycji cyklu wystaw pod nazwą „Ocalić od zapomnienia” organizowanego jak dotąd samodzielnie przez Gdański Okręg ZPAP, przypomniano twórczość niedawno zmarłego pedagoga ASP w Gdańsku prof. Piotra Zajęckiego.

Od poprzedniej wystawy malarstwa „szkoły sopockiej”, Krystyny Łady-Studnickiej i Juliusza Studnickiego minęły już trzy lata. Przypomnę, że była to ostatnia prezentacja Państwowej Galerii Sztuki w starym miejscu na ulicy Marii Skłodowskiej–Curie w Sopocie. Sopocki Dom Aukcyjny przedstawił wówczas malarstwo i rysunki ze swojej olbrzymiej kolekcji artystów. Teraz przyszedł czas na prezentację dorobku drugiego małżeństwa artystycznego Hanny i Jacka Żuławskich.

Sekret jego malarstwa, wydaje się tkwić w swobodnym operowaniu pędzlem oraz wypełnianiu przestrzeni malarskiej bez założonego z góry planu. Artur Nacht-Samborski (1898-1974) mawiał, że wymyślone wcześniej założenia, koncepcje, style, będą skazane zawsze na niepowodzenie i sztuczność.

Eduard Hildebrandt należy do najwybitniejszych gdańskich malarzy XIX wieku. Jego obrazy zobaczyć można w największych muzeach świata nie wykluczając Luwru, Ermitażu, Metropolitan Museum of Art, czy muzeów w Bostonie,  Montrealu, Hong-Kongu. Jedynie w jego rodzinnym mieście nie udało się potwierdzić tej „tajnej” informacji ...

Spośród trzech wielkich, gdańskich malarskich rodzin Gregoroviusów, Hildebrandtów, rodzina Meyerheimów była najliczniejsza, a jej najzdolniejszy przedstawiciel Friedrich Eduard (1808-1879) uznawany jest za pioniera niemieckiego malarstwa rodzajowego.

Na rynku antykwarycznym Wybrzeża pojawiło się parę nowych obrazów znakomitego Stanisława Chlebowskiego. Jest zatem okazja do szerszego przedstawienia jego sylwetki.

Witold Pyzik żyje, pracuje i mieszka w Paryżu, ale przede wszystkim tam zajmuje się czymś do czego został stworzony i powołany, tam maluje. W Oliwie raz do roku odpoczywa.

Sibi Michalczewski (1954) jest malarzem o rodowodzie polskim, ale prawie przez całe życie artystyczne funkcjonował w Niemczech. Pochodzi z Kaszub. Urodził się w Kościerzynie, ale już jako dojrzały artysta, tworzył i wystawiał w Zagłębiu Ruhry, w Herne. Pierwsze próby malarskie związane są ze swoim rodzinnym miastem i nauczycielką rysunków w szkole podstawowej, która uświadomiła mu, że posiada talent, dar który trafia się nielicznym. Później w gronie swoich przyjaciół malarzy, stwierdził, że to co oni robią, można zrobić inaczej o wiele lepiej.

Sopocka uczelnia plastyczna, rozpoczęła zajęcia 15 października 1945 roku, pod nazwą Instytut Sztuk Plastycznych. Bardzo szybko instytut przemianowany został na Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie przy ulicy Obrońców Westerplatte 24. W 1954 roku siedzibę uczelni przeniesiono do Gdańska, jednak jeszcze wiele pracowni pozostało przez kilka lat w Sopocie. Wówczas na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych powstało określenie „szkoła sopocka”. Wbrew niejednoznacznym ocenom krytyków funkcjonuje ono do dziś.

Johann Carl Schultz to wyjątkowa, wybitna osobowość XIX-wiecznego Gdańska. Twórca, który sam, ale także za sprawą swoich wielkich uczniów: Stryowskiego, Roddego, Juchanowitza czy Hildebrandta rozsławiał Gdańsk na całą malarską Europę.

W Galerii Gdańskiej Güntera Grassa, otwarta została wystawa prac Emilie Brzezinski, amerykańskiej rzeźbiarki czeskiego pochodzenia, córki Edwarda Benesza, wybitnego polityka, premiera i drugiego prezydenta Czechosłowacji. Artystka przywiozła 16 obiektów dużych formatów przedstawiających pnie wyżłobionych drzew z wklejonymi w miejscu rdzenia drzewa fotogramami przodków i rodziny.

Unoszący się duch zbliżającego się niedzielnego referendum w Elblągu nad ostatnią wystawą Marka Wróbla w Galerii Zum, nie zakłócił w najmniejszym stopniu atmosfery dużego wydarzenia artystycznego. Wystawy malarstwa w obu galeriach (El i Zum) w miejscu trochę zapomnianym przez Boga i władze, wbrew wszystkiemu cieszą się nadal wielkim powodzeniem.

„…Obraz przedstawia widok na Zatokę Neapolitańską oraz dzielnicę Posillipo, a także część Starego Miasta z rozpoznawalnymi w perspektywie wąskimi uliczkami oraz średniowieczną zabudową. W oddali widać wzgórza wulkaniczne Wezuwiusza. Na pierwszym planie dominują duże pinie śródziemnomorskie, jedna z nich znana jest z wielu zdjęć przedstawiających widok ze wzgórza Vomero. Obraz namalowany jest w estetyce realistycznej z wyraźnie zaznaczonym sztafażem postaci. Pod stromą górę, w stronę zamku Sant’Elmo, wspina się na koniu, para wieśniaków. Pejzaż w części wypełniają lazurowe wody Zatoki Neapolitańskiej. Obraz prezentuje się wspaniale…”.