Od poprzedniej wystawy malarstwa „szkoły sopockiej”, Krystyny Łady-Studnickiej i Juliusza Studnickiego minęły już trzy lata. Przypomnę, że była to ostatnia prezentacja Państwowej Galerii Sztuki w starym miejscu na ulicy Marii Skłodowskiej–Curie w Sopocie. Sopocki Dom Aukcyjny przedstawił wówczas malarstwo i rysunki ze swojej olbrzymiej kolekcji artystów. Teraz przyszedł czas na prezentację dorobku drugiego małżeństwa artystycznego Hanny i Jacka Żuławskich.

Sekret jego malarstwa, wydaje się tkwić w swobodnym operowaniu pędzlem oraz wypełnianiu przestrzeni malarskiej bez założonego z góry planu. Artur Nacht-Samborski (1898-1974) mawiał, że wymyślone wcześniej założenia, koncepcje, style, będą skazane zawsze na niepowodzenie i sztuczność.

Eduard Hildebrandt należy do najwybitniejszych gdańskich malarzy XIX wieku. Jego obrazy zobaczyć można w największych muzeach świata nie wykluczając Luwru, Ermitażu, Metropolitan Museum of Art, czy muzeów w Bostonie,  Montrealu, Hong-Kongu. Jedynie w jego rodzinnym mieście nie udało się potwierdzić tej „tajnej” informacji ...

Spośród trzech wielkich, gdańskich malarskich rodzin Gregoroviusów, Hildebrandtów, rodzina Meyerheimów była najliczniejsza, a jej najzdolniejszy przedstawiciel Friedrich Eduard (1808-1879) uznawany jest za pioniera niemieckiego malarstwa rodzajowego.

Na rynku antykwarycznym Wybrzeża pojawiło się parę nowych obrazów znakomitego Stanisława Chlebowskiego. Jest zatem okazja do szerszego przedstawienia jego sylwetki.

Witold Pyzik żyje, pracuje i mieszka w Paryżu, ale przede wszystkim tam zajmuje się czymś do czego został stworzony i powołany, tam maluje. W Oliwie raz do roku odpoczywa.

Pomimo działań wojennych jakie na początku XIX wieku dotknęły Gdańsk, lata te należy uznać za wstęp do szybkiego rozwoju kulturalnego miasta. Zalążek dała założona w 1804 roku Prowincjonalna Szkoła Artystyczna.

Sibi Michalczewski (1954) jest malarzem o rodowodzie polskim, ale prawie przez całe życie artystyczne funkcjonował w Niemczech. Pochodzi z Kaszub. Urodził się w Kościerzynie, ale już jako dojrzały artysta, tworzył i wystawiał w Zagłębiu Ruhry, w Herne. Pierwsze próby malarskie związane są ze swoim rodzinnym miastem i nauczycielką rysunków w szkole podstawowej, która uświadomiła mu, że posiada talent, dar który trafia się nielicznym. Później w gronie swoich przyjaciół malarzy, stwierdził, że to co oni robią, można zrobić inaczej o wiele lepiej.

Sopocka uczelnia plastyczna, rozpoczęła zajęcia 15 października 1945 roku, pod nazwą Instytut Sztuk Plastycznych. Bardzo szybko instytut przemianowany został na Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie przy ulicy Obrońców Westerplatte 24. W 1954 roku siedzibę uczelni przeniesiono do Gdańska, jednak jeszcze wiele pracowni pozostało przez kilka lat w Sopocie. Wówczas na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych powstało określenie „szkoła sopocka”. Wbrew niejednoznacznym ocenom krytyków funkcjonuje ono do dziś.

Johann Carl Schultz to wyjątkowa, wybitna osobowość XIX-wiecznego Gdańska. Twórca, który sam, ale także za sprawą swoich wielkich uczniów: Stryowskiego, Roddego, Juchanowitza czy Hildebrandta rozsławiał Gdańsk na całą malarską Europę.

W Galerii Gdańskiej Güntera Grassa, otwarta została wystawa prac Emilie Brzezinski, amerykańskiej rzeźbiarki czeskiego pochodzenia, córki Edwarda Benesza, wybitnego polityka, premiera i drugiego prezydenta Czechosłowacji. Artystka przywiozła 16 obiektów dużych formatów przedstawiających pnie wyżłobionych drzew z wklejonymi w miejscu rdzenia drzewa fotogramami przodków i rodziny.

Unoszący się duch zbliżającego się niedzielnego referendum w Elblągu nad ostatnią wystawą Marka Wróbla w Galerii Zum, nie zakłócił w najmniejszym stopniu atmosfery dużego wydarzenia artystycznego. Wystawy malarstwa w obu galeriach (El i Zum) w miejscu trochę zapomnianym przez Boga i władze, wbrew wszystkiemu cieszą się nadal wielkim powodzeniem.

„…Obraz przedstawia widok na Zatokę Neapolitańską oraz dzielnicę Posillipo, a także część Starego Miasta z rozpoznawalnymi w perspektywie wąskimi uliczkami oraz średniowieczną zabudową. W oddali widać wzgórza wulkaniczne Wezuwiusza. Na pierwszym planie dominują duże pinie śródziemnomorskie, jedna z nich znana jest z wielu zdjęć przedstawiających widok ze wzgórza Vomero. Obraz namalowany jest w estetyce realistycznej z wyraźnie zaznaczonym sztafażem postaci. Pod stromą górę, w stronę zamku Sant’Elmo, wspina się na koniu, para wieśniaków. Pejzaż w części wypełniają lazurowe wody Zatoki Neapolitańskiej. Obraz prezentuje się wspaniale…”.

Wśród eksponatów, zbioru gedaników Andrzeja Walasa, gdańskiego kolekcjonera znajduje się dosyć sporych rozmiarów album. Wierzchnia część, nadszarpnięta zębem czasu, stanowi górę pudła mieszczącego w środku 24 brystolowe karty ...

Centralne Muzeum Morskie na Ołowiance w Gdańsku przygotowało wystawę malarstwa Feliksa Michała Wygrzywalskiego (1875-1944), polskiego marynisty pochodzącego z Przemyśla, ale prawdę mówiąc lwowianina ...

Wśród grafików , tworzących w Wolnym Mieście Gdańsku było wielu doskonałych artystów, jednak jeden z nich wyraźnie poziomem swoich prac przewyższał pozostałych. Był wielkim mistrzem grafiki gdańskiej. Mowa oczywiście o Bertholdzie Hellingracie (1877-1954).  Szerzej znanym dzięki albumowi i wystawie zorganizowanej w 2007 roku, w 130 rocznicę urodzin artysty. Autorem scenariusza i kuratorem pamiętnej wystawy zorganizowanej przez Muzea Historii Gdańska i Elbląga była Wioletta Pieńkowska-Kmiecik, katalog który wówczas przygotowała wraz z Izabelą Jastrzębską-Śledź do dziś pozostaje w Polsce podstawową pozycją przedstawiającą jego twórczość ...

Nie należał do wielkiej trójcy impresjonistów niemieckich: Corinth, Libermann, Slevogt. Nie miał jednak czego się  wstydzić , poziomem swojego malarstwa często zbliżał się do ich twórczości. Ernst Kolbe, malarz z Kwidzyna niedoceniany przez lata, wręcz zapomniany, nawet w swojej ojczyźnie ...

W nowym entourage’u Centralne Muzeum Morskie zaprezentowało przed paru dniami stałą wystawę europejskiego malarstwa marynistycznego. To w ciągu prawie 55 lat gromadzenia zbiorów malarskich, kolejna odsłona takiej ekspozycji.

W ciągu ostatnich paru miesięcy, oglądałem w Elblągu parę bardzo ciekawych wystaw: Kazimierza Kalkowskiego, Anny Waligórskiej, Janusza Hankowskiego. Teraz Galeria Zum wystawia Ewę Bogucką Pudlis i również ta wystawa wpisuje się bardzo wysoki poziom poprzednich prezentacji.

Duże poruszenie i zainteresowanie wzbudziła niedawno otwarta w Muzeum Sopotu, wystawa gdańskiego malarstwa. Po naszych dwóch relacjach, redakcja „Gazety Gdańskiej” dostała wiele maili , dowodzących o wielkim zainteresowaniu mieszkańców naszego miasta, historią sztuki gdańskiej. Okazało się, że wiele osób, nawet interesujących się malarstwem przeżyło duże zaskoczenie. Kolekcja Andrzeja Walasa wzbogacona paroma innymi obrazami odkryła nowe ...

Załamanie się powstania listopadowego zmusiło wielu Polaków do opuszczenia kraju. Na emigrację udali się żołnierze, politycy, szlachta, pisarze a także artyści. Głównym kierunkiem uchodźstwa była przede wszystkim Francja ale również Anglia i Belgia. We Francji, dla polskich emigrantów postarano się nawet o stworzenie względnych warunków bytowania w postaci przyznania niewielkiego zasiłku rządowego. Z Lwowa, Krakowa, Warszawy, Łodzi, Wilna, wielu zdolnych, obiecujących polskich artystów emigrowało nad Sekwanę. W Paryżu wówczas można było dogłębnie uzupełnić wykształcenie, co więcej spokojnie w sprzyjającej atmosferze artystycznej rozwijać swój talent. Później już w latach dwudziestych XX wieku powstała nawet filia krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych prowadzona przez Józefa Pankiewicza. W paryskiej szkole studiowała do wojny prawie setka polskich malarzy. Bardzo ciekawą analizę tej sytuacji dał Stanisław Teisseyre, malarz, rektor poznańskiej (1947-50 i 65) i gdańskiej (51-62) PWSSP. Lwowianin wykształcony we Francji i Włoszech.

Przez 68 lat nie mogliśmy doczekać się przekrojowej wystawy malarskiej poświęconej artystom tworzącym w Gdańsku. W końcu małe Muzeum Sopotu, o wiele za małe jak na taką wystawę, pokazało, co prawda kolekcję złożoną ze zbiorów prywatnych, jednak wydaje się , że takiej prezentacji gdańskiej twórczości, obejmującej drugą połowę XIX i pierwszą połowę XX wieku jeszcze nie było. Wystawę przygotowały dyrektor sopockiego muzeum Małgorzata Buchholz- Todoroska i kurator prezentacji Wioleta Kmiecik.

Dobra passa elbląskiej galerii „Zum” nadal trwa. Ostatnie wystawy dadzą się zapamiętać. Tak się składa, że większość prezentacji dotyczyła twórców związanych z gdańską szkołą artystyczną. Przypomnę, że poprzednio oglądaliśmy obrazy Janusza Hankowskiego, twórcę starszego pokolenia, wywodzącego się z okresu końca koloryzmu sopockiego, ucznia prof. Stanisława Teisseyre. Teraz oglądamy prace malarki średniego pokolenia, Małgorzaty Rozmarynowskiej, która w1981 roku, kończyła szkołę w pracowni prof. Władysława Jackiewicza. Rozmarynowska jednak nie przywiązuje większej wagi do rozwiązań dotyczących kształtowania się swojego poglądu na sztukę, delikatnie mówiąc.

Malarstwo gdańskie, to znaczy polskie, czy niemieckie? czy po prostu gdańskie? Odpowiedź tkwi w skomplikowanej historii miasta i zagmatwanych losach jego mieszkańców. Dziś po kolejnych zawirowaniach historii możemy nareszcie bez obaw prezentować tę sztukę. Aby jednak o niej mówić musimy przyjrzeć się malarskiemu życiu artystycznemu Niemiec na początku XIX wieku, które koncentrowało się w Berlinie, Dreźnie i Waimarze . W połowie wieku sytuacja się zmieniła, prym przejęło Monachium, Düsseldorf i Karlsruhe. Wiele lat później do tego grona dołączyły jeszcze dwa inne ośrodki artystyczne, w których rozwijały się Akademie Sztuk Pięknych, Wrocław i Królewiec. Malarze z tych środowisk prężnie działali na rzecz rozwoju niemieckiego ekspresjonizmu.

Po etnograficznych studiach, które ukończył  w 1955 roku na  Warszawskim Uniwersytecie, postanowił rozwinąć swój talent w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych. Janusz Hankowski trafił na  malarstwo do Kazimierza Śramkiewicza, lwowskiego malarza, asystenta Władysława Lama. Po roku był już w pracowni Stanisława Teisseyre, malarza  pochodzącego również ze Lwowa ale z rodowodem paryskim, lecz nie Pankiewicza a modernistów ...

W duchu twórczości, najpierw impresjonistów, później ekspresjonistów  odwiedzających  Nidę położoną niedaleko Królewca na Mierzei Kurońskiej, również pod koniec XIX wieku, na zachodzie Europy , powstały dwie inne znane nadmorskie kolonie artystyczne w  Ahrenshoop i Worpswede ...

W Polsce, wprowadzenie seminariów plenerowych odbyło się prawie jednocześnie  w dwóch  szkołach artystycznych, w Warszawie i Krakowie. W Warszawie, malowanie pejzażowe zawdzięczać możemy  dwóm artystom Janowi Feliksowi Piwowarskiemu oraz Chrystianowi Breslauerowi, profesorom w Szkole Sztuk Pięknych. Uważali oni, że dla dalszego rozwoju malarstwa nieodzowne jest wyprowadzenie studentów poza mury uczelni ...

Reklama hotelu Hermana Blode w NidzieFenomen powstawania koloni artystycznych zrodził się w pierwszej połowie XIX wieku we Francji. Znużeni artyści, poszukujący coraz to atrakcyjniejszych tematów dla swojej twórczości, zaczęli przedkładać ponad wielkomiejski zgiełk, kontakt z naturą, dziką  nieskażona przyrodą. Poszukiwali natchnienia w ciszy i spokoju  wiejskiego rytmu dnia. Nurtująca ich odwieczna tajemnica życia i śmierci, początku i końca, świtu i zmierzchu w warunkach plenerowych ...

Urodziła się w Wilnie, w 1924 roku. Malarstwo studiowała w gdańskiej PWSSP w pracowni prof. Artura Nacht-Samborskiego oraz tkactwo dekoracyjne w pracowni prof. Józefy Wnukowej. Dyplom uzyskała w 1955roku. Od 1950 do 1955 roku pracowała w zakładzie naukowo – badawczym tkaniny dekoracyjnej przy PWSSP w Gdańsku ...

Każde miejsce na ziemi ma swoją historię, mniej lub bardziej wstydliwą czasami chwalebną a czasami zwykłą. Zapomnienie, odcięcie się od korzeni nie ubogaca, nie rozwija, szczególnie kiedy mamy do czynienia z dokonaniami w sztuce godnymi naszej uwagi. Cykl wystaw “Sztuka Elbląska XX wieku” zorganizowanych przez Stowarzyszenie Klaster Biznesu Kultury ...